| |
Το σουρεαλιστικό στοιχείο της φύσης σου καταστρέφεται πάνω στην ύπαρξη της
Σαν ψέμα πάνω σε μια άμαξα αυτοκαταστροφής
Που σέρνεται αργά πάνω στα καρφιά της πραγματικότητας
Και η καρδιά σου χάνεται σιωπηλά στους αμίλητους αιώνες που λένε παραμύθια
Μια στιγμή μονάχα να είχα
Και θα κράταγα για πάντα στο χέρι μου τον καθρέφτη της λήθης
Για να κοιτάω μια για πάντα τι θα μπορούσα να χα κάνει σε άλλες στιγμές
Σε άλλα μέρη
Σε δωμάτια ψεύτικα που χτίζονται σε προδομένες ψυχές
Και σαν το αμάξι που τρέχει τρελαμένο στον γκρεμό
Χτυπάει η καρδιά μου καθώς βλέπω το σκοτάδι να κάνει έρωτα με την λησμονιά
Σ’ακούω πόρνη, σ’ακούω!
Τα μάτια μου κλείνουν και πράγματι σε ακούω
Σ’ακούω.
Αυτό ήταν μια διαπίστωση.
Σ’ακούω όταν κλείνουν τα μονοπάτια για την κορυφή
Για αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ να φτάσω
Ένα σημείο παραμόρφωσης των εικόνων της ευτυχίας
Που δεν μ’αφησες ποτε να αγγίξω
Παράνοια
Θα λεγε κανείς πως είναι
Αυτό που μου σκίζει
Τα σωθικά
Κάθε μέρα στου θανάτου την λευτεριά
Και σαν ηλίθιος ρωτώ
‘’Μήπως θα πρεπε να χα πατήσει την σκανδάλη της πένας?’’
[Μήπως θα πρεπε να ντρέπομαι που τα βράδια δεν κοιμάμαι? Οχι.. δεν θα το λεγα..
τουλάχιστον θα ξερω οτι δεν άφησα καμια στιγμή ανέπαφη. έκανα έρωτα με όλες]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
