| |
Στον ώμο μου τον μεγάλο σταυρό
να κυνηγώ τους ανέμους.
Όνειρό μου παλιό κι άπιαστο
ανήκουμε στους αδικημένους.
Εσύ σ' εκείνους που αλλάξανε
μορφή και ομιλία
Και 'γω σ΄ αυτούς που χάσανε
κάτι αγαπητό απ' τη σκληρή Μοίρα.
Ανήκεις τώρα πια στο Χθες
σε κάποια παλιά ιστορία
Σ' αυτήν που ειπώθηκε το "φταις"
Σ' εκείνη την Προδοσία.
Σε σκονισμένη εποχή
Σε διαλυμένη χώρα
Στων θυμησών μου την προσευχή
Στην προμεσονύχτια ώρα.
Θυμάμαι πως με το δεξί με όρκισες
να σ΄ αγαπώ αιώνια
Όμως έφυγες και μ' άφησες
στη μοναξιά του Χειμώνα.
Και τώρα εδώ μοναχός
με συντροφιά την λύρα μόνο
στον κόσμο τριγυρνώ συνεχώς
και τραγουδώ τον δικό μου πόνο.
Την λίμνη, που μ' έμαθες
να σ' αγαπώ, δεν κοιτάζω.
Από τότε που έφυγες
συνέχεια τ' όνομά σου φωνάζω.
Στο σπίτι μας δεν μένω πια.
Δεν υπάρχει λόγος εκεί να είμαι
Έφυγες και πήγες μακριά
Τις νύχτες κοντά μου δεν είσαι
Δεν έχει καλοκαιρία
κι ο ουρανός σκοτεινιάζει.
Η θάλασσα έχει τρικυμία
Η πλάση μαζί σου έχει πεθάνει.
Σ' αυτή την σκοτεινιά
ξεπροβάλλει απ' τους θαμνώνες
ο λύκος που αλυχτά
σε τοπίο ομιχλώδες.
Φυσάει δυνατά ο Βοριάς
τα πάντα παρασέρνει
Διάφορες εκλάμψεις φωτιάς
απ' τ' ουρανού τα μέρη.
Πέφτουν σταγόνες της βροχής
κι ολοκληρώνεται ο Χώρος.
Τονίζεται η μοναξιά της ζωής
και μεγαλώνει ο πόνος.
Λυγίζουνε τα πόδια μου.
Λυγίζει και η ψυχή.
Φεύγουν τα δάκρυα απ' τα μάτια μου
γίνονται ένα με την βροχή.
Και 'γω φεύγω από την Γη
και πάω σε Τόπο σκοτεινό.
Βλέπω την δική σου μορφή
σε μέρος αλλοτινό και μακρινό.
Κάνω να σε πλησιάσω
και φεύγεις πιο πέρα.
Προσπαθώ να σ' αγκαλιάσω
μα έχεις γίνει σαν τον αέρα.
Φεύγεις σε μια στιγμή.
Χάνεσαι από μπροστά μου.
Ξανά απ' την αρχή.
Νέο χτύπημα στην καρδιά μου.
Φωνάζω τ' όνομά σου,
ακούω την δική μου ηχώ.
Μυρίζω τ' αρωμά σου,
τη φωνή σου κυνηγώ.
Περπατώ μες στο σκοτάδι.
Τρέχω σε τόπο αχανές.
Γυρεύω φιλί σου ή χάδι
Μα μ' εμποδίζουν οι Φωνές.
Αυτές που πίσω στο κενό με σπρώχνουν
Δεν μ' αφήνουν να σε δω
Αυτές συνέχεια μου φωνάζουν:
"Φύγε! Δεν ανήκεις εδώ".
Γυρνώ πάλι στο κρύο.
Ξανά απ' την αρχή.
Υγρό είναι το Τοπίο
Μοναχική η δική μου ζωή.
Και να η Ομίχλη, η μακρινή
με κρύβει απ' του ήλιου το φως
Και απ΄ την αύρα, την εσπερινή
πνίγεται ένας λυγμός.
Τις νότες αυτού του σκοπού
τις παίρνει το Φως, τ' αμυδρό.
Τις κάνει στιγμές του καιρού.
Βροχή και κεραυνό.
Μόνος σηκώνω τον Μεγάλο Σταυρό
και περπατώ στου Χρόνου την κλεψύδρα.
Η μοναξιά μου, βουνό δύσβατο
κι ο πόνος κοφτερή λεπίδα.
[I]Στο Τέλος ίσως θα φανεί
αυτό που ακόμη δεν είδα
Η σταγόνα της Βροχής
να γίνεται ηλιαχτίδα.[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
