| |
| | Ενα πρωινό στήν Κρήτη |  | | |
H πένα αντικαταστάθηκε απο το στυλό...
και το στυλό απο τήν γραφομηχανή...
Η γραφομηχανή απο το κομπιούτερς και πάε λέγοντας...
Αυτό που πάει κλαίγοντας είναι η φλόγα για δημιουργεία,η φλόγα για κάτι δικό μας,η επιθυμία για να δημιουρήσουμε κάτι χωρίς να μας νοιάξει τι...
Χωρίς να περιμένουμε τα μπράβο και τα μου άρεσε η όχι.
Απο μικρό παιδί συντροφιά μου είχα πάντα ενα μπλοκάκι κι ενα στυλό.
Τα χρόνια πέρασαν και αν και προστέθηκαν κι άλλα μέλη στήν παρέα...όπως τσιγάρα,αναπτήρας κι ενα μπεγλεράκι για να μετρώ τα άναψε σβήσε των φαναριών της Αθήνας και τούς αναστεναγμούς μου ξεσπώντας στίς χάντρες του.
Το μπλοκάκι παρέμεινε όμως όπως και το στυλό η πιστή παρέα μου.
Αναρωτιέμε πολλές φορές αν δεν είχα αυτό τον τρόπο διαφυγής τη θα έκανα...δεν ξέρω...
Ένας τρόπος ζωής που μέρα με τήν μέρα αποκτάει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και το ποτό του γίνεται ακόμα πιό γλυκόπιοτο σα να είναι βγαλμένο απο Γαλλικό κελάρι που έκατσε χρόνια υπομένοντας αυτόν που θα το ανακαλύψει και θα το απολαύσει γουλιά γουλιά...
Όταν κοιτάζω σκέψεις γραμένες η ποιήματα του παρελθόντος και τα ξαναδιαβάζω προσπαθώ να προσδιορίσω και να ξαναθυμηθώ όλη εκείνη την εποχή και να βρω τούς λόγους που με οδήγησαν να πάρω το στυλό μου και να αρχίσω να γράφω...
Τί όμορφα που νιώθω αλήθεια,όταν απο ενα ποίημα αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι των αναμνήσεων καλών η κακών....δεν έχει σημασία.
Αφορμή για όλα τα παραπάνω είναι ενα κομμάτι που διάβασα γραμμένο το 1997 ενω βρισκόμουν σε διακοπές στα Χανιά της Κρήτης.
Το παράθυρο "έβλεπε" θάλασσα...εγω είχα φτιάξει τον πρωινό καφέ μου και βυθίστηκα σε αυτό που λατρεύω απο παιδάκι...το γράψιμο...
Σας το παρουσιάζω αυτούσιο
[I][I]---- Ο θεός σε ξεχνάει εδώ,ενω κοιτάζω το Κρητικό πέλαγος και τις Κρητικές μαδάρες*
Η ώρα είναι πέντε το πρωί μα εδω έχει ξημερώσει,αλήθεια που είναι αυτός ο χρυσός ήλιος στήν Αθήνα; που τρυπώνει και δεν μπορούμε να τον δούμε;
Το θαλασσινό αεράκι μεταφέρει το ιώδιο μέσα μου και νιώθω να θέλω να ρουφήξω όλες της στιγμές μαζί του,η ανεμότρατα δε χαλά την ησυχία τού χώρου ούτε αλοιώνει την εικόνα του όμορφου τοπίου,απλά τη συμληρώνει με τελειότητα σαν τελευταία πινελιά μεγάλου ζωγράφου.
Αυτή την ώρα σπίτι μου θα με ξύπναγε το φορτηγό που μαζεύει τα σκουπίδια,και μετά θα άρχιζε ο άτυπος πόλεμος τής κόρνας και του σπιναρίσματος,το ποιός έχει το καλύτερο αυτοκίνητο να πάει πρώτος ακόμα και για τσιγάρα...
Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σ'αυτή την άκρη της άλλης Ελλάδας...της Ελλάδας που σίγουρα αγαπάμε όλλοι αλλά δεν τολμάμε...
Μισώ να πηγαίνω στήν Καφετέρια και να με κοιτάνε σαν να είμαι εξωγήινος γιατί με βλέπουν μόνο κάθε Κυριακή και την ίδια ώρα,γιατί τις άλλες μέρες και ώρες δουλεύω σα σκύλος...
Μισώ αυτούς που θεωρούν αυτονόητη και καλή ζωή το να βγείς ενα Σάββατο για ποτό και τις υπόλοιπες να τρώς φακές και ρεβύθια για να ρεφάρεις τη χασούρα.
Μισώ και τον ευατό μου που μάζευα κατοστάρικο-κατοστάρικο τα έξοδα που θα κάνω μια εβδομάδα εδώ...σαν να ήμουν τελώνης επι εβραικού κράτους...για το αυτονόητο...για να ζήσω μια εβδομάδα καλύτερα...
Ανάβωντας το τσιγάρο σταμάτησα και τις σκέψεις μου...τούς έβαλα φωτιά,ξύπνησε και η Αμαλία και θα θέλει βόλτα και με το δίκιο της...διακοπές είμαστε,ο σκύλος μου κάνει χαρούλες απέναντι γιατί τα καταλαβαίνει όλα καλύτερα κι απ'αυτήν αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...---[/I][/I]
Παρεμπιπτόντως Αμαλία δεν υπάρχει πιά...σκύλος δεν υπάρχει...και τα κατοστάρικα τα αντικατέστησε το euro...
Αυτή είναι η δύναμη της πένας,και που κρύβουμε μέσα μας...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Οσα δεν πρέπει να ξεχάσω τα κρατάω στο μυαλό και στήν καρδιά μου... | | | |
|
11 λεπτα
30-07-2007 @ 14:45 | η δύναμη της πένας=δύναμη ψυχής=δύναμη μυαλού! αλίμονο και μας αφήσει η πένα! | | Λύχνος του Αλλαδίνου
31-07-2007 @ 11:26 | ...υπάρχουν όμως οι αναμνήσεις, που με τη βοήθεια της πένας γίνονται ακόμη πιο δυνατές, σα να ξαναζείς την κάθε ιστορία, και να μυρίζεις το άρωμα της και πάλι...όμορφες εικόνες, και τόσο αληθινές...
| | elbella
01-08-2007 @ 04:00 | Εύχομαι σε μιά ανάλογη επαίτειο , την επόμενη δεκαετία, να μας τα ξαναπείς πιό αισιόδοξα. Μην μισείς τίποτα, δέξου την κάθε μέρα με τη μαυρίλα της, όλοι μας έχομε κάτι από "Βαγγέλη"και σε νοιώθουμε. Η δύναμη είναι μέσα σου, η πένα ο φορέας της. Τυχερός που γνώρισες αυτή τη διέξοδο γιά να εκφράζεσαι και ν' ανασαίνεις.
Χαιρετισμούς ( όχι μακρυά) από τις κρητικές Μαδάρες
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
