| |
Στους μικρούς θανάτους
στη νυχτερινή σιωπή
τις ώρες που ανθεί το μαύρο χρώμα
τότε που γελάει η ηδονή.
Μεταφέρομαι και πάντα ταξιδεύω
στης πλατειάς της φαντασίας τα στενά
μπαίνω σε παλάτια ξεχασμένα
ξέρω κόκκους πόσους έχει η αμμουδιά.
Με κινήσεις ανεξέλεγκτες παλεύω
τέρατα πούρχονται μ΄ απαίσια μορφή
μονολογώ, απλώνομαι, γελάω
φτάνω ορειβάτης στην πιο ψηλή κορφή.
Δεν υπάρχουν οι συνάνθρωποι της μέρας
δεν πατώ τη μαύρη άσφαλτο της γης
γίνεται διάφανος το σώμα μου αγέρας
περνώ τα σύνορα, φεύγω στους πόλους
πιάνω βυθούς, κοράλλια,
αγγίζω αγάλματα ψυχής.
Στους μικρούς θανάτους της νύχτας
που σαν ταινίες δεν θυμάμαι το πρωί
κερδίζω σε θάρρος
κερδίζω σε εικόνες
στα όνειρά μου κλεισμένος
δε με ενοχλεί πια κανείς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
