| |
Ο χρόνος, ο καλύτερος γιατρός...
Μου την δίνει ο χρόνος, μου καρφώνεται στα νεύρα σαν αγκάθι στο δάχτυλο που δεν μπορώ να βγάλω. Που αφομοιώνεται σιγά-σιγά κι ενώ υπάρχει πάντα εκεί, εσύ δεν το καταλαβαίνεις. Σαν να μην υπήρξε ποτέ, μαθαίνεις να ζεις μαζί του. Κι ίσως να σε πονέσει σε κάποια κίνηση θυμίζοντάς σου ξαφνικά ότι υπάρχει.
Αυτή η απουσία που πάω να συνηθίσω, με πονάει. Δεν θέλω να την συνηθίσω, δεν γουστάρω ρε αδερφέ επιτέλους! Κι όμως, εκείνη εξακολουθεί να λειαίνεται με το πέρασμα του χρόνου. Μαθαίνω να ζω μαζί της, να μην πονάω τόσο όσο πριν, να την αποδέχομαι ενώ κάποτε πολεμούσα να μην υπάρξει.
Ένστικτο επιβίωσης, ε; Σωστά... Αυτό που άλλοι ονομάζουν λήθη. Ίδιο πράγμα είναι τελικά.
Συναισθήματα που θάβονται, ενώ στην ουσία ποτέ δεν πεθαίνουν. Κομμάτια που άφησες και μαθαίνεις τώρα να ζεις μισός, δίχως αυτά. Μα δεν το καταλαβαίνεις. Σαν τον ανάπηρο που νιώθει ακόμα το χέρι που έχασε, συνεχίζεις. Το ασυνείδητο παλεύει να εντάξει στην καθημερινότητα όλα αυτά που το συνειδητό δεν μπορεί ν’ αντέξει μονομιάς. Κι έτσι, όταν σταματάς να νιώθεις το κομμένο χέρι να πονάει, έχεις ήδη αποδεχθεί το χαμό του. Και συνεχίζεις σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Γι’ αυτό μαλώνω με τον χρόνο και την λήθη που φέρνει μαζί του. Επειδή «ξεχνάει», πολύ βολικά, όσα τον συμφέρουν, όσα τον πονάνε, όσα δεν μπορεί ν’ αντέξει. Επειδή συνεχίζει να κυλάει αδυσώπητος κλωτσώντας σε στον πισινό για να πας μπροστά με το ζόρι, θες δεν θες. Σε μαθαίνει να κλωτσάς την μία μέρα μετά την άλλη, μέχρι να είσαι σε θέση να την περπατήσεις. Όπως κι αν είναι αυτό το έρμο το περπάτημα. Σίγουρα όμως θα είναι σαφώς καλύτερο απ’ το σούρσιμο.
Αυτά στα οποία επένδυσες, πίστεψες, σε όλα όσα πάλεψες να αποτελέσουν μέρος της πεζής σου καθημερινότητας, τώρα αποτελούν μέρος του παρελθόντος σου. Γιατί ο χρόνος κρίνει αλλιώς. Γιατί η ζωή κρίνει αλλιώς. Γιατί η αυτοσυντήρηση κρίνει αλλιώς. Όλα κρίνουν διαφορετικά για σένα, χωρίς εσένα.
I salute thy λοιπόν...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
