| |
Έχω ελπίδες πολλές... αμέτρητες...
Είναι τα όνειρα μου... που έπεσαν κι έγιναν κομμάτια...
Έχω την τύχη να αισθάνομαι ακόμα -σχεδών- δυνατή...
Όχι τόσο ώστε να ξεχάσω το παρελθόν...
Αλλά αρκετά όσο να μπορώ να κοιτώ λίγο τον ήλιο κατάματα...
Αυτό είναι το μοναδικό ίσως ελάττωμα του ήλιου...
Πως ένα τόσο όμορφο αστέρι...που όταν το κοιτάμε κατάματα μας θαμπώνει με τη λάμψη του...
...μπορεί να μας κάψει...ζωντανούς...
Αυτό είναι ίσως και το πιο επίπονο χαρακτηριστικό της ζωής...
Γιατί πάντοτε τα όμορφα είναι και επικίνδυνα...ως και θανατηφόρα...
Όμως αυτή είναι και η ομορφιά της δημιουργίας...το ρίσκο...
Να φοβάσαι να κάνεις την επόμενή σου κίνηση...γιατί αυτή μπορεί να σε καταστρέψει...
Όμως στο τέλος να μην δειλιάζεις...
Καλύτερα να παίξεις και να χάσεις παρά να μην παίξεις και να βγεις διπλά χαμένος...
Όμως μακρηγορώ... τί συλλογιζόμουν... α, μάλιστα... την δύναμή μου...
...όχι...δεν μπορώ να φτιάξω καινούργια όνειρα... άσκοπο...
Κι όμως κάποτε μου είπαν να οραματίζομαι...
Έτσι λοιπόν αυτό προσπαθώ να κάνω κ εγώ...
Μήπως άλλωστε την ευτυχία δεν αποζητώ και εγώ... στο σωρό μαζί με τόσους άλλους [color=black]ανθρώπους...
Κάποτε διάβασα κάπου πως ευτυχία είναι να μπορείς να κοιτάς κατάματα τα πρώτα σου όνειρα...και να έχεις πάντοτε το κουράγιο και την δύναμη να πλάσεις καινούργια..
Τότε τελειώνει εδώ η αναζήτησή μου αυτή...
Κι εγώ θέλησα στα όνειρα να βρω την ευτυχία... κι αφού πλέον τα όνειρα δεν υπάρχουν για μένα... ας ψάξω αλλού να την ανακαλύψω...
...αν βρω λόγο να το αντέξω κι αυτό...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
