| |
Και κλέβαμε γύρη απ' τα λουλούδια της νιότης,
λουλούδια πού 'μοιαζαν με ρόδα ονείρων,
ελπίδες που πάλευαν με το χρόνο.
Και καίγαμε ρόγες σταφυλιών,
ρόγες που θύμιζαν κουρασμένες σκέψεις
που οδηγούσαν σε μονοπάτια αγάπης,
άυλες και αέναες
χαραγμένες στις συντροφιές της νύχτας και στα σοκάκια της ψυχής.
Και νιώσαμε την πρώτη ρυτίδα να περιορίζει τα πάθη,
ρυτίδα από ήλιο, αγάπη και πόνο,
τριαντάφυλλο που ρίχνει τα πέταλα στη γη,
μ' ένα άρωμα νυχτερινής φυγής,
μ' ένα χρώμα ξεθωριασμένου ονείρου,
με μια φωνή νεκρού περιστεριού...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
