Έλα θέλω να μου πεις από την πόρτα της αυλής
στη πλάτη μου δεν έβαλα τη φορεσιά του ξένου
είμαι μονάχος σαν ανθός και παραγιός τ’ ανέμου
στα πέταλά μου έσταξε το δάκρυ της αυγής.
Χωρίς καθρέφτη καθαρό ήρθα νωρίς για σένα
εγώ του ήλιου τ’ ορφανό π’ αγάπησα τ’ αστέρια
είμαι τ’ αλάνι τ’ ουρανού κι ο απόκληρος της πλάνης
έφερα την κιθάρα μου να παίξω ν’ ανασάνεις.
Λεβέντη θέλω να με πεις και της καρδιάς σου κλέφτη
που ’ρθα μαζί με τη βροχή που ακούγεται να πέφτει.
Για μια γυναίκα τραγουδώ που μ’ είδε στ’ όνειρό της
να μ’ αετός και να πετώ μέχρι το σύννεφό της.
Καλέ μου θέλω να μου πεις άσε το πηλοφόρι,
-απόψε χρυσοκέντησες της νύχτας πανωφόρι-.
Για λίγο θέλω να μου πεις άσε και το καλέμι
-γυρνά τώρα μονάχη της του μύθου μας η ανέμη-.
Δες της ζωής το πρωινό μ’ άκου κι εμέ στο δειλινό
στου αυλόγυρου την αγκαλιά να σιγοτραγουδώ
όλα τα μέρη της καρδιάς πετώντας να χτενίσω
ασίκικα τον ουρανό με δυο φτερά να σκίσω.
