ΞΑΝΘΙΩΤΙΣΣΑ
11-08-2007 @ 16:35 | υπέροχα θλιμμένο. αναδεικνύει όμως μια τρομερή δυναμική. μπράβο σου. ::yes.:: | |
moonchild
11-08-2007 @ 18:06 | Φύγε λοιπόν.. και πες πως τίποτε δεν είδες
Πως δεν με άγγιξες.. δεν μ' είχες αγκαλιά
Και για τις μνήμες σου χαρίζω δυο ασπίδες
Για να αντέξεις μες στου χρόνου την φθορά...
Κι αν σε πονέσουνε οι νύχτες.. μην λυπάσαι
Πες πως αναίτια η θλίψη σε νικά
Αφού με έδιωξες.. δεν πρέπει να φοβάσαι
Μοιάζει με πέτρα η δική σου η καρδιά...
::angel.:: | |
elena351
11-08-2007 @ 22:55 | Μπήκε κι αυτό στα αγαπημένα μου....τέλειο!!!!! ::love.:: ::yes.:: ::kiss.::
Καλό ξημέρωμα κουμπαρούλα...!!!!!! | |
mikrimagissoula
12-08-2007 @ 13:52 | Πανέμορφο όλο,
αλλά αυτή η 2 στροφή σου καρφώθηκε επικίνδυνα μέσα μου...
::love.:: | |
Ανδρομάχη
13-08-2007 @ 01:18 | Μαρια μου... ::sad.::
Το ποιημα σου πολυ ομορφο..
Αλλα και πολυ στεναχωρο...
| |
 |
