Πριν το άγαλμα φορέσει τα καλά του
για να πιάσει πρωινιάτικα δουλειά
στέκει μια στιγμή στα όνειρά του
που ΄χε κάνει συντροφιά με τα πουλιά.
Πριν ο ήλιος την ημέρα χρυσαφίσει
και τα χόρτα αποθίσουν την δροσιά
έν’ αστέρι την στιγμή θα ζωγραφίσει
με ομίχλη, του μαρμάρου φορεσιά.
[I]Κάθε πρωί τον ήλιο αντικρίζω
την καλή μου πάντα βάζω φορεσιά
πονούν τα μάτια, μα ποτέ μου δε δακρίζω
κι ας στην ζωή μου έχω δει τόσα πολλά.
Κάθε πρωί τον καϋμό κοιτώ στα μάτια
για να ξορκίσω τα μάγεια της αυγής
πέτρα καρδιά, χίλια γίνεται κομμάτια
σ’ άδικη μοίρα μιας χαμένης προσευχής[/I]
Πριν το άγαλμα τα μάτια πάλι κλείσει
και βάλει στα κλεφτά το νυχτικό
μ’ αγάπη όλους μας θα μας φιλίσει
θα ψιθυρίσει, της ζωής το μυστικό
