| |
Με το κουπί να σημαδεύει το νερό
και τη ψυχή βαφή για το νυχάκι μου
ξεκίνησα
Στα θερινά ηλιοστάσια ευδοκιμούσε η θλίψη μου
έτρωγα ψωμί κι ελιές
και όλη τη θάλασσα απέραντο λιμάνι
Στο χέρι μου ανάτελλε ο καρκίνος
γύρω απ’ τα πόδια μου το μαύρο ψάρι
μα έκλαιγα λίγο
Μετρούσα τις μέρες δυο – δυο για να περνάνε γρήγορα
και στα χειμερινά ηλιοστάσια
αγνάντευα τον ήλιο σε παλιά βιβλία
Οι γλάροι είχαν ένα δρόμο
εγώ κανένα
μα το κουπί αέρινο με πήγαινε μακριά
Όταν φουρτούνιαζε
κρυβόμουν κάτω απ’ τη μασχάλη μου
μετρούσα τα κύματα δυο – δυο για να περνάνε γρήγορα
μα κείνα συνέχιζαν ως το πρωί
Ύστερα το στιχάκι έπαιρνε σε μάκρος
το ταξίδι στέρευε τη ζωή μου
και πίκρες ένας σωρός ατέλειωτες
Μετρούσα τις πίκρες δυο – δυο για να περνάνε γρήγορα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
