| |
Βουτα στο βυθο να παιξεις
ν'ανακαλυψεις χρωματα αγνα
μα χωρις φακο να φεξεις
δεν θα τα δεις αληθινα.
Ποτε δεν μ'ακουγες
τη συμβουλη μου
τσαλακωνες και στα σκουπιδια εστελνες.
Τη πλατη γυριζες
μα εγω μπροστα σου εμφανιζομουν,
στα μαυρα σκοταδια του ενστικτου σου εψαχνες,
μ'αυτη τη σκεψη ζαλιζομουν.
Δεν μ'αφηνες ευχη να ξεδιπλωσω
και στο κεφαλι μας αργα να την απλωσω.
Δεν μου 'λεγες αυτα που στο μυαλο σου εκρυβες
γιατι βαθυα μεσα σου με την αρρωστια γουσταρες.
Ποτε δεν σε καταλαβα εαυτε μου
κι ας σαπισε η υπαρξη σου
στα βλεμματα μου.
Και τωρα δεν μιλιομαστε,
χρονια που εχουν μερες αμετρητες παρεα
κουπες με το σχημα του πιοματος σου,
σε ολα που μαζι περασαμε
σε καθε δυσκολια
που ψαχναμε συνεχεια για τη δικη μας λεια.
Στον αερα αφηνω ερωτηματα και βαζω εδω τελεια.
Εγω μιλω προς το παρον,
πριν δωσω τη σκιταλη
στον αλλον εαυτο
που 'ναι σε μαυρο χαλι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
