iokasth
21-08-2007 @ 17:16 | Σ΄ αυτό το σπίτι δεν υπήρχε προσμονή
βαριά ατμόσφαιρα με δίχως αναμνήσεις
αδεια δωμάτια παράθυρα κλειστά
γιατί λοιπον να θέλεις πίσω να γυρίσεις.
Θλιψη πολύ και μόνιμα σκοτάδια
σε αυτό το σπίτι που δεν γνώρισε ζωή
με μια αυλή που από παιχνίδια μένει άδεια..
δίχως ανθρώπινη μορφή, δίχως πνοή...
ΥΠΕΡΟΧΟ το ποίημά σου, μα πικραμένο πολύ..
ΝεφΕλλη
| |
MASTER
21-08-2007 @ 17:53 | πολύ μαυρίλα.......κατά τ' άλλα, μάλλον έτσι όπως τα λες είναι. Είναι και μεγάλο αυτό το σπίτι. Χωράει πολλές ψυχές... | |
elena351
21-08-2007 @ 18:41 | Είναι αριστούργημα .... μπράβο σου !!! ::yes.:: ::yes.:: | |
Dimitri Favvas
21-08-2007 @ 23:21 | Καλημέρα Χρήστο!
Η δική μου η ψυχή δεν ζεί πάντα στο ίδιο σπίτι φίλε. Αλλά το γνωρίζει και αυτό | |
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
22-08-2007 @ 01:41 | Σήμερα βαλθήκατε να με τρελάνετε εσύ και ο Dimitri Fawas.
Αφιερώνω και σε σένα το ίδιο τραγούδι:
Σ’ ένα σπίτι ρημαγμένο
μ’ έχει ξεχάσει κι ο Θεός
με σκιές του χθες για να κοιμάμαι.
Με τηλέφωνο κομμένο
κι απ’ το φεγγάρι λίγο φως
να έχω και μι’ αγάπη να θυμάμαι.
Ρ
Κανείς δεν ρώτησε αν ζω
αν υποφέρω κι αν πονώ
κανείς δεν νοιάστηκε αν ζω η αν πεθαίνω.
Κανείς δεν ρώτησε αν ζω
ούτε κι εκείνη , που αγαπώ
σιγά-σιγά ζωή μου τώρα σε μαθαίνω.
Ένα πιάτο στο τραπέζι
κι ένα ποτήρι με πιοτό
συντροφιά μαζί με μια κιθάρα.
Το ραδιόφωνο δεν παίζει
και μοναχός μου τραγουδώ
παρέα μ’ αναμνήσεις και τσιγάρα.
| |
justawoman
22-08-2007 @ 01:54 | σπίτι χτισμένο με τα υλικά της πίκρας και της απελπισίας
Ωραίο μέσα στη μαυρίλα του! | |
ΑΙΟΛΟΣ
22-08-2007 @ 04:24 | Αυτό το σπίτι το πρυτάνευε η οργή,
λάμιες που σμίξαν με στοιχειά το διαφεντεύαν
και τ’ οδηγούσαν σε μία νέκρωση αργή,
γιατί ποτέ τους στην ελπίδα δεν πιστεύαν.
Μελαγχολικό μα πολύ όμορφο…
Φίλοι μου, Χρήστο και Νεφέλη μπράβο σας… έχετε την εκτίμηση μου…
Καλή σας μέρα…
::smile.:: ::smile.:: | |
ΣΟΦΙΑ(21)
22-08-2007 @ 05:09 | μου αρεσε παρα πολυ....
την καλημερα μου... | |
agrampeli
22-08-2007 @ 05:57 | Σ΄ αυτό το σπίτι δεν υπήρχε προσμονή
παρά της λύτρωσης, του θάνατου η μέρα
να σε ρουφά σταλιά – σταλιά σαν εμμονή,
-μόνη μνηστή που δεν επέστρεψε τη βέρα-…
-.-
Μεσα στην μαυρίλα του αλλά συγκλονιστικό μπράβο και στους δυό ::yes.:: ::up.:: ::smile.:: | |
Aris4
22-08-2007 @ 07:39 | Δεν φταινε τα σπιτια ... ::sad.:: | |
iokasth
22-08-2007 @ 17:42 | Σε ευχαριστώ καλέ μου φίλε που μου φιλοξένησες στην 2 και 4 στροφή το σχόλιό μου στο υπέροχο ποίημά σου. Τιμή μου και χαρά μου.
Νάσαι καλά
ΝεφΕλλη | |
mikrimagissoula
22-08-2007 @ 18:38 | Λατρεύω τα μαύρα...
Μια καλημέρα και στους 2... ::smile.:: | |
CHЯISTOS P
22-08-2007 @ 19:18 | καλό ξημέρωμα !.... σας ευχαριστώ.... λιγότερους περίμενα !
ΝεφΈλλη τι να πώ ?
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ?...
...μα ξέρω πως δεν φτάνει.... | |
iokasth
23-08-2007 @ 02:34 | Φτάνει, φτάνει. Μη με ευχαριστείς CHRISTO μου για κάτι που με γέμισε χαρά...φτάνει.
Καλημερα σου.
Ν. | |
 |
