| |
| | Κι όμως όλα αλλάζουν |  | | | «Ειρωνικά επίκαιρο μοιάζει γμτ… 12/12/08» Η φύση μπορεί να ζήσει και χωρίς εμάς και καλύτερα μάλιστα με τον «πολιτισμό» που έχουμε, εμείς μπορούμε να ζήσουμε πραγματικά κόντρα στη φύση μας, στον εαυτό μας…; | | |
Σκοτείνιασε για ώρες ο ουρανός. Γκρίζα σύννεφα τον ήλιο έκρυψαν, μα όχι εκείνα που φέρνουν ζωή, μα από κείνα της ζωής που κάηκε, στους βωμούς των σύγχρονων θεών. Εκείνων που μας μάθανε να λατρεύουμε. Του χρήματος ναι, μα και των συνοδών του. Της αδιαφορίας, του ωχαδερφισμού, της ανικανότητας, μα και πάνω από όλα της απαξίωσης. Και του ευτελισμού. Της ζωής, της ομορφιάς, της χαμένης από καιρό αίσθησης του τι είναι ο άνθρωπος. Του ποιοι είμαστε. Της χαμένης όπως μας μάθανε ψυχής μας. Μια και δεν είμαστε λένε κομμάτι του σύμπαντος, της φύσης, της ζωής του πλανήτη, μα οι άρχοντες αυτού.. Και κάποιοι γινίκανε πιο άρχοντες κι αποφασίσανε πως οι άλλοι είναι δούλοι. Κι ο δούλος δε χρειάζεται να ξέρει και πολλά, μα ούτε και να πιστεύει. Ούτε στον εαυτό του, ούτε επίσης πως αξίζει και πολλά.
Και γίνανε οι δημιουργοί, οι από μηχανής τροποποιητές του περιβάλλοντος, και οι αναδημιουργοί του, για να καλύπτει τις ανάγκες μας (τους)…
Μάλιστα.. Και χωρίς οξυγόνο, νερό, χρώμα, χωρίς ζωή μες τα τσιμέντα και τις ασφάλτους που μας είπανε πως είναι «πόλεις», ποιες ανάγκες μας ικανοποιούνται..; Και αν ικανοποιούνται, γιατί είναι τα πρόσωπα πιο γκρίζα απ τα καμένα; Γιατί ειν τα βλέματα πιο σβησμένα απ τους βάλτους; Γιατί οι ψυχές είναι πιο μαύρες κι απ τον άναστρο ουρανό; Γιατί τα στόματα έχουνε τη γεύση της στάχτης που βρέχει όλη μέρα..;
Ένα απ αυτά που μας έχουν πολύ καλά ποτίσει και έχει μπει στο πετσί μας είναι κάτι που μπορεί να τα απαντήσει όλα αυτά σ ένα βαθμό.. Η λήθη.. Ποιος απ τη μυρωδιά της σημερινής φωτιάς καταλαβαίνει πως μοιάζει με τη φωτιά π ανάψανε οι Πέρσες στην Αθήνα, οι Έλληνες στις Σάρδεις; Αρχαία ιστορία θα μου πεις..
Τις φωτιές στην Κωνσταντινούπολη μετά την άλωση; Α κι αυτό παλιό είναι.. Εκείνη της Σμύρνης ίσως; Ή μήπως τις φωτιές της Γκουέρνικα, του Λονδίνου, του Βερολίνου, της Δρέσδης, της Χιροσίμα..; Και αυτές παλιές.. Της Βαγδάτης που είναι πιο σύγχρονες ακόμα; Μακρινή είναι αυτή.. Μα κοντινό το ότι ο άνθρωπος επαναλαμβάνει την ιστορία και τα λάθη του μια κι έχει μάθει να ξεχνά..
Γι αυτό και δε θυμόμαστε εκείνη της Πάρνηθας πριν δυο μήνες, που έβρεχε τρεις μέρες στάχτη..
Καλά και την Αμαλία θα μου πεις ποιος τη σκέφτεται; Βέβαια εδώ τον εαυτό μας ξεχνάμε, κι αδιαφορούμε γι αυτόν και για χρόνια ολόκληρα κάποιες φορές..
Μια και τα βλέπουμε, τα θυμόμαστε μια δυο μέρες, φωνάζουμε μια δυο ακόμα, και μετά έλα μωρέ δε βαριέσαι, όλα καλά.. Και μετά σαν τα ξαναδούμε μπροστά μας, α τότε… Καταστροφή.. Καθώς ξεχάσαμε, μια και μάθαμε να φοράμε εκείνα τα μαύρα τα βαμμένα τα γυαλιά της λήθης, της απαξίωση, της παραίτησης… Από μας, απ τη ζωή, απ τα θέλω μας. Και τότε τραβιόμαστε σ όποιο δρόμο μας πάνε.. Και λέμε ε τι να κάνω, αυτή είναι η μοίρα μου, δεν αλλάζει…
Μα μήπως δε φτιάχνουμε και μεις την ιστορία; Διαλέγοντας τους πρωταγωνιστές, παίρνοντας μέρος στην πλοκή δια της παρουσίας, της συμμετοχής, μα και της απουσίας μας, και προδικάζοντας το τέλος; Για παράδειγμα, δες και τώρα που καίγονται τα πάντα, όπως και το 89.. Φωνές και αλαλάζοντες δημοσιο-γράφοι, αγανακτισμένοι πολίτες, και απαίτηση για αλλαγές.. Και έλα πες μου στις 17, μετά απ αυτές τις περιβόητες εκλογές τι θα χει γίνει… Ποιοι θα ναι πάλι οι «κυβερνώντες», ανεξαρτήτου χρώματος…
Μαύρο, άσπρο και γκρίζο μας είπαν πως υπάρχει. Αυτό μας δείχνουν παντού, με προτίμηση στο πρώτο.. Είναι έτσι..; Χρειάζεται να είναι; Μπορεί ν αλλάξει;
Κοίτα γύρω σου.. Το γαλάζιο του ουρανού στη εξοχή, το πώς δένει με εκείνο της θάλασσας. Κοίτα τον ήλιο π ανατέλλει. Κοίτα το πώς χαμογελούν τα αστέρια. Τα σχήματα και τις ζωγραφιές που φτιάχνουν τα σύννεφα στον καμβά του ουρανού. Κοίτα το βλέμμα ενός παιδιού. Δες το χρώμα που σκορπούν δύο άνθρωποι π αγαπιούνται.
Άκου τη μουσική της φύσης, το ψιθύρισμα των δέντρων, τα μυστικά που ταξιδεύει ο άνεμος.
Νιώσε το ότι ανήκουμε εδώ, μα σε ένα άλλο εδώ, που είναι πανέμορφο, που μας αξίζει, και το μπορούμε..
Μα για να το κάνεις χρειάζεται να βγάλεις τα μαύρα τα γυαλιά. Εκείνα που καλύπτουν τα μάτια της ψυχής σου. Για να δεις.. Κι όταν δεις ξέρεις. Πως υπάρχει φως, κι ομορφιά κι ουσία. Και εύκολο είναι. Το δύσκολο είναι να επιμένεις να τα φοράς να τα κάνεις ένα με το είναι σου, και όλα μαύρα να τα βάφεις.. Αυτό ναι, θέλει προσπάθεια, επιμονή, κι είναι δύσκολο, όσο εύκολη κι αν φαίνεται η παραίτηση..
Κι όμως, όλα αλλάζουν, κι όλα γίνονται… Και πρώτα απ όλα εμείς. Να αλλάξουμε σ αυτό που θέλουμε να γίνουμε στ αλήθεια.. Ξεκινώντας απ το πιο απλό. Μ ένα χαμόγελο που να φτάνει ως τα μάτια. Και μαζί μ αυτό με μια γαλήνη που να φτάνει ως την ψυχή. Μια κι αν αποφασίσει κανείς να γίνει και να πάει εκεί που θέλει, γίνεται ένα, ολόκληρος είναι πια.
Και αφού το δει, το νιώσει, το καταλάβει πως υπάρχει και γίνεται χρειάζεται και κάτι ακόμα. Να το θελήσει στ αλήθεια…
Το θες;
Γιατί όταν θες όλα γίνονται. Όλα εδώ είναι, μέσα μας, γύρω μας, δίπλα μας, παντού. Ότι κι αν μας λένε.
Κι η ομορφιά, και τα χρώματα, και τα τραγούδια, κι η χαρά και η αγάπη, κι ο κόσμος που ο καθένας λαχταρά.
Και η Ευ-τυχία..
Όλα είναι εδώ. Όλα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 16
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
26-08-2007 @ 18:31 | Μια καλησπέρα σε όλους. Πάλι βρέχει από χθες, την ίδια βροχή από στάχτη που έριχνε ο ουρανός και πριν δύο μήνες.. Και πάλι ακούγονται τα ίδια.. Και όμως δε χρειάζεσαι να είναι έτσι.. Μακάρι να πάνε όλα καλά και να μην ξαναγίνει. Αν και εκ των πραγμάτων δεν έχει μείνει και τίποτα να καεί, οπότε όλα καλά θα πάνε.
Πάντως το φεγγάρι στη θέση του είναι και πάλι χαμογελά. Έστω και λιγάκι θλιμμένα. Μα είναι εκεί. Μονάχα εύχομαι να χαμογελάσει και χαρούμενα κάποια στιγμή, εκείνη τη στιγμή που θα μας δει ότι έχουμε πάει λιγάκι πιο κοντά σε μας, που έχουμε γίνει λιγάκι πιο άνθρωποι.
Μια και όλα είναι εδώ τελικά… ::smile.:: | | Φαληρέας
26-08-2007 @ 23:43 | ::yes.:: ::sad.:: ::yes.:: | | Ηλιαχτίδα
27-08-2007 @ 01:28 | Για το αναξιο αυτο κράτος μια ζωή οι υπευθυνοι ειμαστε εμεις και μονο εμεις..
Η ανικανοτητα σε ολο της το μεγαλείο..
Κι ομως μπροστα σε τουτη την καταστροφή (την οποια καταστροφή), το μονο που εχει στο μυαλο του ο πολίτης ειναι "αυτοι φταινε ... ενω αν ήταν οι αλλοι..." και μια ζωή κλωθογυρνάμε τα ιδια και τα ιδια τρωγοντας μια καραμελλα που δεν τελειώνει ποτε..
Ειμαστε υπευθυνοι για παρα πολλα. Εμεις και μονο εμεις..
Ολα μεσα στο προγραμμα ήταν.. το πιο πιθανό χρόνια τωρα..
Και φυσικα εγινε μια τετοια τεραστια καταστροφή σε τοσα σημεια γιατι αυτοι που μας εβαλαν στο ματι ήξεραν την ανικανότητα μας ως κράτος..
Αλλα βλεπεις τα χρήματα που πέρνουμε εμεις απο την ΕΕ τα θελουμε για φαμφάρες... η απλά δεν τα πέρνουμε...!
Που να τρεχουμε τωρα............; Ειναι αυτο που ειπες........
ωχ αδερφε...........
| | guesswho
27-08-2007 @ 01:39 | Συμφωνώ με τη Μαρία Θοδωρή..... | | Νεφελοβάτης
27-08-2007 @ 01:49 | Την καλημέρα μου Φαληρέα.
Έτσι είναι δυστυχώς τα πράγματα Μαρία. Μα δε χρειάζεται να ναι έτσι. Από λίγο ως πολύ είναι στο χέρι μας, και στην κάλπη εκείνο το λεπτό που μας αναλογεί απ τη δημοκρατία κάθε τέσσερα χρόνια, μα και στη ζωή μας γενικά. Απ το πιο απλό μέχρι το πιο πολύπλοκο, όλα μπορούν να αλλάξουν. Όταν αποφασίσουμε να πούμε, ναι ρε αδερφέ, ως εδώ. ::smile.::
Καλημέρα Λίνα. Και γω συμφωνώ, μα αν θέλουμε μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά, έστω και μικρή ο καθένας, μα αυτό το μικρό στα δέκα εκατομύρια είναι πολύ μεγάλο.
Καλή βδομάδα να έχουμε.
| | Ηλιαχτίδα
27-08-2007 @ 02:03 | Καλημερα Νεφελ..
ξημερωσε...
μια αλλη μερα...
που μπορουμε να την κανουμε καλυτερη...
αρκει να εχουμε την ωριμότητα και τη θεληση γι αυτο ::yes.:: | | kin
27-08-2007 @ 15:53 | Το μόνο που μπορούμε πραγματικά να αλλάξουμε, είναι ο εαυτός μας...
Δηλαδή το 1 / 6.500.000 της ανθρωπότητας...
Κι όμως, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι και τόσο άσχημη η ιδέα του να παρέμβεις στον ρου της ιστορίας έστω και κατά 1 / 6.500.000
χχμμμμμμ..... | | Νεφελοβάτης
11-12-2008 @ 16:56 | «Όλα είναι εδώ.
Όλα…
Και αλλάζουν…»
Ειρωνικό ακούγεται γμτ…
Με όλα όσα γίνονται ενάμιση χρόνο μετά..
Και ποιος τη θυμάται την Αμαλία, τις φωτιές, μα και όσα μας φέραν ως εδώ..;
Κάποιοι λίγοι ίσως..
Που θα έπρεπε να είχαν προσπαθήσει περισσότερο…
Καλό σου ταξίδι Αλέξη…
Και να ξέρεις, μέσα μας είσαι…
Και ειρωνικό ή όχι, πάντως εξακολουθώ να το Πιστεύω…
Πως όλα να μπορούν ν’ αλλάξουν…
| | Ηypocrisy
11-12-2008 @ 18:00 | Ανθρωποι οπως εσυ ειναι η μνημη μας_μη κουραστεις ποτε !
Καλημερα .... | | Ηypocrisy
11-12-2008 @ 18:10 | ολα μπορουν να αλλαξουν αν το πιστευεις .. πραγματι ....
κι οτι φευγει δε χανεται μετουσιωνεται σε δυναμη ψυχης ....
Καλο ταξιδι Αλεξη μας .... Zεις | | agrafos
11-12-2008 @ 20:56 |
ayth einai h alhueia file moy
ο καθενας ας αναλαβει την ευθυνη του | | Lambito
12-12-2008 @ 01:27 | Καλημέρα,σήμερα είναι μια άλλη μέρα κι αύριο αν μάθουμε ν'ακούμε και'' να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά'',ίσως ξημερώσει μια πραγματικά καινούργια μέρα.
Η νεολαία είναι παρορμητική κι έχει όλα τα δίκια,ας τους ακούσουμε κι ίσως τους βοηθήσουμε να μετασχηματίσουν την οργή ,στο λόγο που τους στερήσαμε | | mantinada
12-12-2008 @ 02:22 | "Όλα αλλάζουν"
και
"Ποτέ δεν είναι αργά"...
Λόγια δικά σου και δικά μου,
λόγια που χαίρομαι να βλέπω πως και άλλοι τα ασπάζονται
και τα πιστεύουν με την ίδια δύναμη ψυχής...
Στο 'χω πει πολλές φορές,
μια ακόμα δε θα είναι απλή επανάληψη...
Χαίρομαι που Είσαι ΕΔΩ,
χαίρομαι που Υπάρχεις,
χαίρομαι που Ακούγεσαι...
Καλημέρα Ουρανέ μου,
να είσαι καλά...
| | mantinada
12-12-2008 @ 05:22 | "Μια φορά κι έναν καιρό που λέτε, αγαπητά μου παιδάκια, ήταν ένα βασίλειο που το λέγανε "Η χώρα των αγγέλων".
Απ' άκρη σ' άκρη πλούσιο ήταν, με καταπράσινα λιβάδια, γάργαρα νερά και ανθρώπους που ευτυχισμένοι ζούσαν σ' αυτό μια ήρεμη μα κι απολαυστική ζωή. Οι δρόμοι του έσφυζαν από ζωή, ο κόσμος ήταν ευγενικός και πάντα χαμογελαστός και όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους με το μικρό τους όνομα.
Τίποτα δεν έλειπε από τα σπίτια τους, το τραπέζι ήταν πάντα στρωμένο με όλα του κόσμου τ' αγαθά και τα παιδάκια, πάντα χαρούμενα, έπαιζαν ανέμελα στις αυλές, τα πάρκα και τις παιδικές χαρές...
Κανείς ποτέ δεν έτυχε να αρρωστήσει μα ακόμα κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο η χώρα γεμάτη ήταν νοσοκομεία που, δίχως κανένα αντάλλαγμα, έτοιμα ήταν και πλήρως εξοπλισμένα ώστε να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε περιστατικό.
Δεν υπήρχαν αγράμματοι άνθρωποι σ' ετούτο το βασίλειο, γεμάτο σχολειά ήταν και πανεπιστήμια που πρόσφεραν απλόχερα τ' αγαθά της Παιδείας σε παιδιά και νέους, με δασκάλους που να μεταδώσουν τις γνώσεις τους είχαν σκοπό μα και να μάθουν στα παιδιά να σκέφτονται, ελεύθερα να είναι...
Ποτέ κανείς δεν πόνεσε ούτ' έκλαψε, ποτέ καμιά φυσική καταστροφή δεν έγινε, ούτε κανείς ποτέ λήστεψε ή σκότωσε κανέναν, δεν υπήρχαν πόλεμοι ούτε τρομοκρατικές επιθέσεις και οι κατέχοντες την εξουσία φρόντιζαν ποτέ να μη λείψει τίποτα στους κατοίκους της Αγγελοχώρας, φροντίζοντας ποτέ κανείς να μη νιώσει την αδικία και την απαξίωση...
Κι ακόμα, όταν κάποιος Αγγελοχωρίτης έφτανε σε βαθιά γεράματα και τελικά έφευγε από τη ζωή, τον αποχαιρετούσαν με μουσικές και με τραγούδια γιατί γνώριζαν πως η ζωή που έζησε ήταν πάντα όμορφη και και τον ευχαριστούσαν απ' τα βάθη της ψυχής τους για την προσφορά του σε έργο και γνώσεις...
Με λίγα λόγια, αγαπητά μου παιδάκια, όλοι ζούσαν μια ονειρική ζωή έξω από κάθε πραγματικότητα που ως τώρα έχετε γνωρίσει..."
Ένα παραμυθάκι λοιπόν,
μικρό μα με όσες εικόνες λαχταράς να δεις...
Και πραγματικά εύχομαι να τις δεις κι εσύ και όλοι μας...
Φιλιά Ουρανέ μου!!
::love.:: | | **Ηώς**
12-12-2008 @ 07:23 | Να το θελήσει στ αλήθεια…
Το θες;
Γιατί όταν θες όλα γίνονται. Όλα εδώ είναι, μέσα μας, γύρω μας, δίπλα μας, παντού. Ότι κι αν μας λένε.
Κι η ομορφιά, και τα χρώματα, και τα τραγούδια, κι η χαρά και η αγάπη, κι ο κόσμος που ο καθένας λαχταρά.
Και η Ευ-τυχία..
Όλα είναι εδώ. Όλα….............. ::yes.:: ::yes.:: ::hug.:: Συμφωνώ απόλυτα!..... | | frozenangel
12-12-2008 @ 12:57 | το θες ?.........ολα ειναι εδω !
ποση δυναμη μου εδωσες, να ηξερες ποση.
θα το κολησω στο τοιχο
και οταν χανω τη δυναμη μου
θα το διαβαζω ξανα και ξανα.
σ ευχαριστω ! ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
