| |
[B]Πορφυρό το χρώμα καθρεφτίζει
Κι ο κήπος ο θαλλασινός με ευωδιές γεμίζει
Λουλούδια οι χάντρες του νοτιά κινούνται
Κι οι ναύτες οι παλιοί τα μπάρκα τους θυμούνται
Το ηλιοστάλακτο αεράκι φτερουγίζει
μιά φυσαρμόνικα καρδούλες μαγνητίζει
Μες τις παλιάς ταβέρνας το δρομάκι
Παίζουν παιδιά,περνούν χωροφυλάκοι
Κι ο καπετάνιος βγήκε πάλι ν’ αγναντέψει
Ψάχνει λιμάνι αλαργινό,να φύγει να μισέψει
Να βρεί παλιούς γνωστούς στην Αργεντίνα
Ποτήρια πορσελάνινα να φέρει από την Κίνα
Στο αγκυροβόλι ενός χαμένου φάρου
Βλέπει το πέταγμα ενός γνωστού του γλάρου
Θύμισες που του έφερε τ’ασπρο θαλασσοπούλι
Τις έσβησε ενα χτύπημα απ’του ταβλιού το πούλι
Περνάνε άμαξες πολλές,καμιόνια φορτωμένα
Χρόνια παλιά θυμίζουνε που είναι περασμένα
Μα τα θυμάμαι όλα αυτά σα να ήταν χθές το βράδυ
Που σάλπαρα τη βάρκα μου να ρίξω παραγάδι
Νύχτωσε και ερήμωσε το όμορφο λιμάνι
Απ’την ταβέρνα φεύγουνε πιωμένοι πολισμάνοι
Η φυσαρμόνικα έπαψε,τώρα δεν κελαιδάει
Κι ο καπετάνιος έφυγε ταξίδι για να πάει
Έτσι είν’ τα λιμάνια μας κι αυτή είν’ η ζωή τους
Δίνουν πνοή τα πλοία τους,κι ανάσα οι ναυτικοί τους
Κι όταν η πλώρη φαίνετε χαρμόσυνα προσμένεις
μα η πρύμνη όταν χάνεται πονάς και περιμένεις[/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
