| |
| | Πέτρινες καρδιές |  | | | ...δεν τελειώνει η ζωή μ' ένα αντίο...! (Νικολίνα δικό σου!) | | |
[B]ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ
Κι έτσι όπως έτρεχα σε σκοτεινούς διαδρόμους και σοκάκια απάτητα, παρθένα από χνάρια ανθρώπινα, άκουγα πάντα μια φωνή να σκούζει στο μεσονύχτι και να σφαδάζει η ψυχή μου από το άγχος και την απόγνωση.
ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ ΜΗ !!!!!
ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ, ΟΧΙ ΟΧΙ ΜΗ !!!!
Το ΝΑΙ δε τ’ άκουγα ποτέ μου. Δεν ξέρω τι σημαίνει. Ποιος το ανακάλυψε;
Το άκουσα μονάχα μια φορά να το φωνάζει ένα ζευγάρι ερωτευμένο στη γειτονική πλατεία, πριν ακολουθήσω το μονοπάτι της απομόνωσης και κλειστώ στο δωμάτιο.
ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ, ΑΧ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ !!!!
Έτσι αντιλαλούσαν οι ερωτικές κραυγές τους, τόσο που τρόμαξα από το πάθος.
Τι είναι τελικά το ΝΑΙ; Ποιος το δημιούργησε για να το χαίρεται και ποιος το κυβερνάει; Εδώ κυβερνάει τον κόσμο η μιζέρια και η στεναχώρια. Εδώ κλαίμε!
Και το δάκρυ μας κυλάει αργά-αργά, στάζει το κατακαλόκαιρο στο μουχλιασμένο παντζούρι μας και γίνεται κρύσταλλος. Το χειμώνα δε, αυξάνονται τα δάκρυα κι απ’ την κλεισούρα, δημιουργούνται σταλαγμίτες στην οροφή που ενώνονται με το πάτωμα. Εδώ είναι το πέτρινο μουσείο απολιθωμένων καρδιών, που πιάστηκαν αιχμάλωτες στην ερωτική μάχη, τρυπήθηκαν από τις λεξόσφαιρες και πέθαναν.
Εδώ βρίσκεται ένα παράδειγμα προς αποφυγήν και προς συμμόρφωση, εναντίον του θανάτου. Διότι εγώ δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.
Κι όλη αυτή η ιστορία, μου άφησε τελικά μια ξινή γεύση στο στόμα, που με κάνει να κλαίω τις νύχτες μετά τις δώδεκα, ουρλιάζοντας και βλέποντας το κορμί μου να γεμίζει τρίχες, τρίχες, τρίχες, να φουντώνει από σπυριά και να γίνονται κόκκινα, κατακόκκινα τα μάτια μου από τη λύπη και την αγανάκτηση.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, θα πρέπει να επισκεφτείς μια φορά στη ζωή σου το μουσείο με τις πέτρινες καρδιές. Κι αν σου έχουν απομείνει ακόμα αισθήματα, θυμήσου να εκθέσεις και τη δική σου, στα μάτια των υπολοίπων πέτρινων επισκεπτών.
γιώργος_κ[/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
primavera
29-08-2007 @ 16:08 | Είχα δίκιο ?
Φάνηκε το ξέσπασμα στο τέλος !
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, θα πρέπει να επισκεφτείς μια φορά στη ζωή σου το μουσείο με τις πέτρινες καρδιές. Κι αν σου έχουν απομείνει ακόμα αισθήματα, θυμήσου να εκθέσεις και τη δική σου, στα μάτια των υπολοίπων πέτρινων επισκεπτών.
Γιώργη εγώ σου δίνω ,μια όχι πέτρινη αλλά καλοκαιρινή κι ας γίνει κρύσταλλος
http://s175.photobucket.com/albums/w147/elenaarvigo/?action=view¤t=cuoredisabbia.gif
| | primavera
29-08-2007 @ 16:12 | όχι που θα σ' άφηνα έτσι ::smile.::
http://s138.photobucket.com/albums/q275/nihil_habeo/Spiritual/?action=view¤t=cuorepietra.jpg | | Γιώργος_Κ
29-08-2007 @ 16:13 | Δωράκι από το φιλαράκι σου !
http://www.youtube.com/watch?v=qmNtmk1ZtLg
| | Γιώργος_Κ
29-08-2007 @ 16:14 | Η πέτρινη καρδιά, και σ'ευχαριστώ, σύντομα στην Πορφυράδα ! Γαμάτη ! | | primavera
29-08-2007 @ 16:16 | http://www.youtube.com/watch?v=U8faXMa4TF8 | | Γιώργος_Κ
29-08-2007 @ 16:19 | κι άλλο δωράκι ! http://www.youtube.com/watch?v=SEZ2I7Y3pSY | | elenitheof
29-08-2007 @ 16:44 | Γιώργο, συγνώμη δεν το έγραψα για να σε στενοχωρήσω. Δε νιώθω κακία μόνο αγάπη γιατί είμαι φίλη σου. Συγνώμη. | | Γιώργος_Κ
29-08-2007 @ 16:41 | οκ! όλα καλά λοιπόν! Καληνύχτα ! | | elenitheof
29-08-2007 @ 16:37 | Ήθελα μόνο να σου δείξω πόσο σε καταλαβαίνω. Δηλαδή τι είχες και έχασες. ::sad.:: | | elenitheof
29-08-2007 @ 16:38 | Με παρεξήγησες και δεν έπρεπε. Καταλαβαίνω τι περνάς. | | Denis
29-08-2007 @ 16:43 | Εξαιρετικά αφιερωμένο, Γιώργο, μ' αισθήματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης...
Στίχοι: Ν. Γκάτσος
Μουσική: Μ. Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Ν. Μούσχουρη
Δίσκος: ''Μύθοι Μιας Γυναίκας''
Του χωρισμού θ' αρχίσω το τραγούδι
σε κάβους ν' ακουστεί και σε νησιά.
Τί κρίμα, που δεν ήσουνα λουλούδι...
Τί κρίμα, που δεν ήμουνα δροσιά...
Φωτιές ο ήλιος γύρω μας ανάβει
και σπέρνει στον αφρό χρυσά φλουριά.
Τί κρίμα, που δεν ήσουνα καράβι...
Τί κρίμα, που δεν ήμουνα στεριά...
Σου φώναξα, δε μ' άπλωσες το χέρι.
Μου φώναξες, δεν έβγαλα μιλιά.
Τί κρίμα, που δεν ήσουν περιστέρι...
Τί κρίμα που δεν ήμουνα φωλιά...
Φωτιές ο ήλιος γύρω μας ανάβει
και σπέρνει στον αφρό χρυσά φλουριά.
Τί κρίμα, που δεν ήσουνα καράβι...
Τί κρίμα, που δεν ήμουνα στεριά...
Γλυκό ψωμί σου ζύμωνα,
για να ξεχνάς τις λύπες.
Τα λόγια που περίμενα,
ποτέ δε μου τα είπες... | | Γιώργος_Κ
29-08-2007 @ 16:49 | Ανταπαντώ με τραγούδι του παππού μου! Και σ' ευχαριστώ φίλε !
Στίχοι: Ηλίας Λυμπερόπουλος
Μουσική: Ζακ Ιακωβίδης
Πρώτη εκτέλεση: Τόλης Βοσκόπουλος
Τ' όνειρο που ποτίσαμε
μ' αίμα νερό και δάκρυ
μια νύχτα το αφήσαμε
να μαραθεί σε μι' άκρη
Σαν της γαρδένιας τον ανθό
που ζει μια νύχτα μόνο
και το δικό μας όνειρο
το βρήκα κάποιο δειλινό σκουπίδι, σκουπίδι
μες στο δρόμο
Το όνειρο που ποτίσαμε
με της καρδιάς το αίμα
στο δάκρυ μας το πνίξαμε,
στου χωρισμού το ρέμα
Σαν της γαρδένιας τον ανθό
που ζει μια νύχτα μόνο
και το δικό μας όνειρο
το βρήκα κάποιο δειλινό σκουπίδι, σκουπίδι
μες στο δρόμο
Σαν της γαρδένιας τον ανθό
που ζει μια νύχτα μόνο
και το δικό μας όνειρο
το βρήκα κάποιο δειλινό σκουπίδι, σκουπίδι
μες στο δρόμο
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
