| |
Αυτό που μου ’μεινε πλέον πιά να προσέξω
Είναι να μην είμαι με τους απ’ έξω
Μέσα να ‘μαι .
Να κάνω σ’όλα πως καταλαβαίνω
Να συναινώ, να συνεχίζω να σωπαίνω
Δήθεν λυπάμαι.
Να χαχανίζω σαν να ‘μαι ξώφαλτση χήνα
Να αρμενίζω στα όνειρά μου κα‘να μήνα
Κι όταν ξυπνάω,
Να συνεχίζω να κοιμάμαι σ’ άλλη στάση
Να λέω κοίτα ρε, δες πού έχουμε φτάσει
Και να ξεχνάω.
Αυτό που μου ‘μεινε αν είναι αυτό που λέω
Θα γίνω ψάρι και θ’αρχίσω να με κλαίω
Αυτό που μου’μεινε πλέον για να ελπίζω
Είναι σαν με βαράν εγώ να μην δακρύζω
Να μην πονάω.
Να’μαι το τζόκερ τους κι αυτοί να ‘ναι ο τρούλος
Να’ναι αυτοί οι θεοί και ‘γω να’μαι ο δούλος
Και να γελάω.
Ν’αλληθορίζω σ’ότι λάθος μου προκύψει
Να μαϊμουδίζω δίχως να’χω μιά τύψη
Να επιβιώνω.
Και να μετράω κάθε βράδυ τα αργύρια
Όσα μου δίδαξαν να τα ‘χω για μυστήρια
Ν’αναβιώνω.
Αυτό που μου ‘μεινε αν είναι αυτό που λέω
Θα γίνω ψάρι για ν’αρχίσω ν’αναπνέω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
