| |
Κάθομαι μοναχή μου σε μια γωνιά
το μυαλό θολωμένο και τα μάτια υγρά
στιγμές και όνειρα που μείνανε μισά
τα πάντα γύρω πονάνε ξανά και ξανά.
Η αντοχή μου έχει φτάσει στο μηδεν
δεν αντέχω αλλά "πρέπει" κι άλλα "δεν"
τα μάτια δακρύζουν και ανοίγουν οι πληγές
ξέρεις πως έχω καταντήσει, μα δεν έχεις ενοχές.
Ξέρω πως κακό μόνο σε μένα κάνω
σε βλέπω ξανά με εκείνη και τον κόσμο χάνω
ήμουν τόσο κοντά στο όνειρο και τώρα δεν το φτάνω
θα έκανα τα πάντα απ'το μυαλό μου να σε βγάλω.
Νιώθω πως τίποτα δεν έχει πια αξία
όλα τα συγκρίνω με τη δική σου απουσία
κλαίω μα για σένα δεν έχει σημασία
όλη αυτή η εικόνα μοιάζει μ' ειρωνία.
Πώς μπορείς σε μια στιγμή όλα να τα σβήνεις
όσα σου'δωσα εγώ σε μια άλλη να τα δίνεις
έτσι όπως φέρθηκες τι να μου πεις και τι να εξηγήσεις
Δεν αλλάζεις τίποτα συγνώμη αν ζητήσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
