Κυματίζει η κουρτίνα στον άνεμο
Στο δωμάτιο κρύες σκιές
Το φεγγάρι φωτίζει το χάσμα
Πάντα δυο κόσμοι, αύριο και χτες
"Ζήσε το σήμερα", πρέπει αιώνιο
Όμως κανένας δεν κάνει τη σκέψη
Ότι τα βράδια δεν υπάρχει πια σήμερα
Το αύριο η μόνη στο μυαλό είναι λέξη
Έτσι επέλεξα, τα βράδια δεν ζω
Στέκω μπροστά σε καθρέπτη σπασμένο
Φοβάμαι πίσω από τα μάτια μου να δω
Τον εαυτό που έχω μέσα μου κρυμμένο
Φοβάμαι μήπως καταφέρει και νικήσει
Φέρει μπροστά μου όλα αυτά που με τρομάζουν
Διώξει ότι απλόχερα ελπίδα μου χαρίζει
Κρύοι δικαστές την ευτυχία μου δικάζουν
Τι έχω κάνει; Μα πως έφτασα ως εδώ;
Να αποφεύγω με μανία τη σκιά μου;
Κλείνω τα μάτια αποφεύγοντας να δω
Κρύβω το φως και κολυμπώ στα όνειρά μου
