| |
Είναι μετέωρος μαστιγώνεται από κάθε φιλί,
μια φούστα του κρύβει την σκέψη
έχει στο σκοτάδι του τον μελλοθάνατο εαυτό.
έχει στο μέτωπό του το σημάδι,
σαν τον άλλο,
σαν να ήξερε και ανασήκωσε το παλτό του.
Και έφυγε.
Και προσπέρασε.
Δεν περπάτησε πολύ όμως.
Ξεθάβει όμως ερείπια, ,δεν μπορεί να τα κοιτάξει..
Σκορπισμένα ερείπια κάποιου λάθος κληρονόμου...
Ο κληρονόμος είπε πως εσύ θα φταις για όλα.
Ο κληρονόμος αστράφτει ανάμεσα από της πληγές του
και
πάλι μπόρεσε να βρέξει
το ωραία τα θαύματα μικρού βαθμού
πάντα μου θύμιζαν
επαναστάσεις που σκονίζονταν σε συρτάρια
παλάμες που έπιαναν μόνο σπέρμα
σχήματα που περπατούσαν ως έμβια όντα
η όψη του κόσμου
η υστερία συγκρατεί κουρασμένη ενωμένα τα μισοσβησμένα ανθρωπάκια
και ύστερα
αυτή η αναστημένη ηθική του κώλου
αυτή η παρεξηγημένη προίκα
να γκρινιάζει πάνω στο μπουφάν μου,
πως βρέθηκες πάλι να φεύγεις
και γιατί
ξεχνάς πως ο κλειδοκράτορας αυτοκτόνησε
τι παλεύεις μόνος σου
και γιατί
Ξεβαμμένο αίμα πάνω σε ξυράφι.
Να περπατάς μέσα στη νύχτα με τα χέρια στις τσέπες
και να διαλύεις στην παλάμη σου το τηλέφωνό της.
Να κάθεσαι σε άδεια καρέκλα στη μέση μιας μέτριας μέρας
και να σκέφτεσαι πως θα έπρεπε τώρα να είσαι όρθιος.
Να σε χτυπούν κατάστηθα
φωνές και τοίχοι,
να λυγίζουν τα πόδια σου,
να αναπολείς ουρανούς από βροχές που δεν ήσουν ικανός να καταλάβεις.
Να πέσεις μέσα στον κόσμο και να πεθάνεις και να μην σε καταλάβει κανείς και ποτέ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
