| |
Αυτή είχε πολλά να πει,μα δεν την άκουσε κανένας
ακόμα κι αν έχει δει πολλά,στα μάτια της χωρούσε μόνο ενας.
Εκείνος ζει τη μέρα,εχθροί που αγαπιούνται
κι εκείνη ζει τη μέρα,ποτέ δεν συναντιούνται.
Αυτός οφείλει να χαρίζει λάμψη
και να σκορπάει τις ακτίνες του παντού
Κι αυτή οφείλει να ναι κάθε βράδυ
έρημος φάρος στα νερά του ουρανού.
Ποτέ δεν έχουν συζητήσει και δεν αντάλλαξαν φιλιά.
Κανένας απ' τους δυο δεν έχει αντικρίσει
του αλλουνού την ομορφιά.
Μα αν και χώρια ζούνε για αιώνες
ποτέ δεν μένουν μοναχοί.
Έχουν παρέα τα πουλιά,τ'αστέρια
μα έμαθαν να κλαίνε στη βροχή.
Εκείνον συντροφεύουν άγγελοι θλιμένοι
κι αυτή στα άστρα τραγουδά.Πλανήτες κουρασμένοι.
Πριν κρύψει και την τελευταία του ακτίνα,
πριν πέσει στον ωκεανό,
της ψυθιρίζει παραμύθι μαγεμένο
γι αυτό η νύχτα θυμίζει θυσαυρό.
Κανείς δεν την κατάλαβε γιατί μελαγχολεί
κι όμως κάθε βράδυ στολίζει το απέραντο χαλί.
Και έτσι για αιώνες ζουν.
Εχθροί που αγαπιούνται.
Ήλιος και φεγγάρι,
Ποτέ δεν συναντιούνται.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
