| |
Πες μου που κατοικουν τα πλασματα
που δεν μπορουν να μας αγαπησουν
φωτια να ριξω στην πολιτεια τους
να διωξω το αρωμα τους.
Ειναι σκληρο και δυσκολο, μα ετουτα μας τραβανε
σαν καταρα αρχεγονη που δεν λυνεται με ξορκια,
στα πηγαδια των ευχων να κανουμε θυσια
ο,τι πιο πολυτιμο εχουμε να παρουν.
Κι αυτα που μενουν πισω και στοιχειωνουν τα ονειρα μας
φτερα ας βγαλουνε σ'αλλο κοσμο να πεταξουν
αφου δεν ομορφηναν εμας αλλη γη ν'ανθισουν
Μονο να μην τα βλεπουμε
γιατι η καρδια μας μαραζωνει
και το μυαλο μας χανεται σε ονειρα που δεν εχουν τελος.
Λαβυρινθος, σε μυστικες σπηλιες που'χουν λιμνες
και στις ακρες τους αποτομα βραχια
μυριζει η μουχλα απ'τα στασιμα νερα
και η υγρασια σου παγωνει το αιμα
Στο βαθος ειμαστε εμεις,
δειχνοντας πλασματα περιεργα,
εγκλωβισμενα στο σκοταδι
Σαν καθρεφτης, ο λαβυρινθος, μας δειχνει την αληθεια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
