| |
Όταν γυρίζεις στο άδειο σπίτι σου τα βράδια
Εγώ γυρίζω μες της πόλης τα στενά
Κι όταν αδειάζουνε τα μάτια σου τα μαύρα
Εγώ γεμίζω με θυμό και ερημιά
.
Με δίχως λόγια χαραμίζονται τα χρόνια
Χωρίς να νιώθει η ψυχή μας ζωντανή
Μετρούν μονάχα τις στιγμές μας τα ρολόγια
Και έτσι πεθαίνει της ζωής μας η ζωή
.
ΡΕΦΡΕΝ
Στα φτερουγίσματα που έχουν οι ανάσες μας
Και στα μαχαιριά που ματώνουν την καρδιά
Στα μυστικά που συνοδεύουν τις ανάγκες μας
Και στα πιο όμορφα του έρωτα φιλιά.
Κρύψου αστέρι μου απ' όσα σε πληγώσανε
Κι έλα για λίγο να σου πλύνω τις πληγές
Δώσε σε μένα τα όνειρά σου κι ας ματώσανε
Έτσι για λίγο από το αίμα τους να πιω
.
Όταν ανάβεις το τσιγάρο που σου δίνουν
Εγώ σκορπάω του γραφείου τα χαρτιά
Σπάω τα πάντα και τα χείλι καταπίνουν
Χολή σπασμένη ,δηλητήριο, φωτιά
..
Με τρομαγμένη την φωνή μας θα μιλάμε
Για όσα χρόνια επιμένει η ψυχή
Στα ίδια μέρη που πονέσαμε γυρνάμε
Κάθε φορά που μας ξεχνάει η ζωή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
