| |
Από τη γη ως του ουρανού το μαύρο βάθος
Κι από το θέλω της ψυχής ως το μπορεί
Από του έρωτα το άσβεστο το πάθος
Ως του κορμιού μας την κρυμμένη ενοχή
Πάντα ο χρόνος θα περνά κομματιασμένος
Σακατεμένος και αλήτης ορφανός
Από του κόσμου τα γαμώτο φοβισμένος
Θα αναζητά μια αγκαλιά για να κρυφτεί
..
ΡΕΦΡΕΝ
Οι μέρες γέμισαν με χίλιες υποσχέσεις
Με τόσα ψέματα που άλλο δεν χωρούν
Χωρίς αγάπη εναλλάσσονται οι σχέσεις
Τυφλών και μόνων που να αντέξουν δεν μπορούν
.
Είμαι κι εγώ αυτό που λένε άλλος ένας
Μία τελεία σε σελίδα αδειανή
Παίζω στο θέατρο και κάνω τον κανένα
Σε μια αυλαία που την κρύβει η ζωή
Από το τίποτα ως του Ονείρου το τέλος
Κι από τα χίλια σ' αγαπώ ως την σιωπή
Από του έρωτα το άστοχο το βέλος
Ως την στιγμή που μας ξυπνάει η ντροπή
Πάντα θα σέρνεται σαν φίδι μια ανάγκη
Και θα γεμίζει δηλητήριο το χθες
Θα μας αφήνει μοναχούς σε κάποια άκρη
Και θα το ζεις όπως κι εγώ θες δεν το θες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
