| |
| | Κατακρεουργημένη ομορφιά |  | | | Βαρέθηκα να γράφω κατανοητά! | | |
Όλα εσύ,
Η ζωή μου η ξεχασμένη,
Ο ουρανός με τ’άστρα, με τον ήλιο.
Η καταγάλανη θάλασσα,η απέραντη, η μαύρη.
Η καρδιά η μισή, η βασανισμένη.
Αυτή που λείπει.Το κομμάτι που τελειοποιεί τον κόσμο.
Η χαρά η δυστυχισμένη.Όλη μου η ζωή.
Όλα εσύ,
Ο εαυτός μου.Αυτός που δεν έχω ακόμη ανακαλύψει.
Η απέραντη μοναξιά.
Η παλίνδρομη δυστυχία της απεραντοσύνης.
Η αέναη ύπαρξη μέσα στην αιωνιότητα,τη βάναυση αιωνιότητα.
Όλα εσύ,
Το ατέρμονο της ψυχής,τα πιο τρελά μου όνειρα.
Αυτά που βρίσκονται στα άδυτα του υποσυνείδητου.
Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Οι υποφώσκοντες λαγνείες μιας βασανισμένης ύπαρξης.
Τα ατέλειωτα ταξίδια μου,τα εσωτερικά.
Όλα εσύ,
Η ονειρική ύπαρξη της ακατάπαυστης φαντασίας μου.
Η ματωμένη πληγή, αυτή που έχει κλείσει, η ανοιχτή.
Ναι, αυτή.
Η πιο μεγάλη άρνηση.
Τα σύννεφα τα γκρίζα, τα πολύχρωμα, αυτά πίσω απ’τον ήλιο.
Τα βλέπεις;Εκεί ζει.Εκεί ζει η αγάπη.
Φέρε μου κάτω τον ουρανό, να τον αγγίξω.
ΦΕΡΤΟΝ ΚΑΤΩ!Το ξέρω πως μπορείς.
Όχι,θέλω να πάω εκεί.Πίσω απ’τον ήλιο.
Να βλέπω τα ξανθά μαλλιά μου να κυμματίζουν στον αέρα.
Εκεί από πίσω ζει.Το ξέρω.Μου το ‘πε πριν χαθεί.
Εκεί θα πήγαινε να βάλει τέρμα στην παγωνιά.
Κρύωνε εδώ μαζί σου.
Έχει παγωνιά είναι η αλήθεια.
Κάτω απ’το φως των κεριών μοιάζεις χλωμός πολύ.
Κατακρεουργημένη ομορφιά!
Ούφ, κουβέντα δε σου παίρνω!Φεύγω.
Πάω πίσω απ’τον ήλιο.Εκεί θα ζήσω.Μαζί της.
Μου ‘πε πως εκεί είναι πολύχρωμα όλα.
Πώς ζεις μες το μαύρο και το άσπρο;
Καληνύχτα.
[B][I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Dark Princess.... | | | |
|
Φαληρέας
10-09-2007 @ 04:57 | ::sad.:: ::love.:: ::cry.:: | | αθέρας
10-09-2007 @ 05:52 | ::smile.::
::smile.::
::yes.:: | | χρήστος
10-09-2007 @ 05:52 | πολύ όμορφο, καλή σου μέρα | | Καταχάλης
10-09-2007 @ 06:48 | Ο εαυτός μου.Αυτός που δεν έχω ακόμη ανακαλύψει.
Πόσο παράξενο μονομάτι πρέπει να διαβούμε κάποτε για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας..!
Πολύ όμορφο Μαρία... | | MARGARITA
10-09-2007 @ 07:22 | Βαρέθηκα να διαβάζω κατανοητά...μου άρεσε πάρα πολύ! | | Μετέωρος Άγγελος
13-09-2007 @ 12:41 | Πόσο επίπονο είναι τελικά η καταβύθιση στα αδυτά των φόβων και των επιθυμιών μας.Και οι δύο μοιάζουν με απέραντους ωκεανούς γεμάτους ομορφιές και κινδύνους που δεν γνωρίζουμε... Αυτό το ποίημα είναι έκρηξη, εκτόνωση,λύτρωση κάποιας που δεν φοβήθηκε επιχειρήσει την είσοδο πρός τον δικό της λαβυρινθο... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
