| |
Σκοτάδι.
Σαν άλλος Ροβίνσωνας κάθομαι
Παρατηρώ τ' αστέρια και περιμένω.
Πολλά μονοπάτια.
Αμέτρητοι δρόμοι.
Φως.
Ένα γαλήνιο πέταγμα
στου πρωινού τη ζέστη
σ' ένα μονοπάτι
σ' ένα δρόμο.
Πάντα μπορείς ν' αλλάξεις μονοπάτι,
μόνο που θα περάσεις απ' τ' αγκάθια
και μερικά ίσως καρφωθούν
στα ξυπόλητά σου πόδια.
Ο Ροβίνσωνας δεν περίμενε
άνοιγε μονοπάτι κάθε μέρα
διάλεγε δρόμο κάθε μέρα.
Κάθομαι ακόμα.
Και περιμένω.
Τα αστέρια σταμάτησαν από καιρό να πέφτουν.
Πρέπει να σκαρφαλώσεις στ' ουρανού το δίχτυ
να ξεχωρίσεις ένα και να το παλαίψεις!
Τ' αστέρι θα πέσει,
μα θα σου κάψει τα χέρια
Τ' αγκάθια στα πόδια και το κάψιμο στα χέρια
μένουν για πάντα.
Να σου θυμίζουν πως κάποτε σηκώστηκες,
κλώτσησες την καρέκλα που καθόσουν μακριά
και πέταξες,
με φόβο στην αρχή
μα και άγρια χαρά,
ψηλά στον αιθέρα..!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
