| |
Την νύχτα που τα ανδραγαθήματα ατονούν
Που η δύναμη και η δόξα φθίνουν
Πως κοιμούνται απορώ πως μπορούν
Και στον Μορφέα τον εαυτό τους δίνουν
Γιατί τα όνειρα δεν συγχωρούν
Των αδύναμων όπλα φαντάζουν
Σαν σκληροί βασανιστές τιμωρούν
Και το ένοχο θύμα σπαράζουν
Τι να σκέφτονται τι να θωρούν
Σαν τη νύχτα τ’ αστέρια κοιτάζουν
Όταν βλέπουνε πριν κοιμηθούν
Τον εαυτό τους νεκρό και τρομάζουν
Ησυχία ποτέ δεν θα βρουν
Ενοχές κι άμα πνίγουν στο χρήμα
Στο βυθό της ψυχής τους θα ζουν
Το βαρύδι για τ’ άπλετο κρίμα
Κάποια μέρα λοιπόν που θα δουν
Την κλεψύδρα του χρόνου τους άδεια
Στο βαρκάρη απορώ τι θα πούν
Σαν θα χάνονται μες στα σκοτάδια
Κάθε θύμα τους τότε θα βρουν
Και συγχώρεση θα του ζητήσουν
Μα είναι αργά τότε δεν θα μπορούν
Ψηλά να είναι για να κυβερνήσουν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
