Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Κάποτε και τώρα
 
Μας παρέσερνε το ποτάμι του πάθους
μας κτυπούσε σε βράχους
μα όλα ήταν μαλακά
σαν τα λευκά σεντόνια
σαν τις κινήσεις των σκιών
στη φλόγα του κεριού.

Τώρα μια γκρεμισμένη γέφυρα
εμείς σε ξέχωρες όχθες
χέρια απλωμένα που δεν ακουμπούν
βλέμματα που κοιτούν
στη λάσπη της κοιτής.

Τι δυστυχία.....οι όχθες
να ΄ναι πάντα παράλληλες
κι ο θησαυρός ανάμεσά τους
να χύνεται μακριά στη θάλασσα.


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 4
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Χωρισμός,Έρωτας & Αγάπη
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ένα απλό Μ.Τ
 
vas
11-09-2007 @ 17:53
με μπέρδεψες λίγο,
λοιπόν στην αρχή είσαστε ποτάμι
μετά γίνατε γκρεμισμένη γέφυρα και στο τέλος όχθες...
μάλιστα...
η κοιτή όμως τι είναι?
ΠΥΘΙΑ
12-09-2007 @ 13:25
Μου άρεσε.
margatsif
13-09-2007 @ 02:13
H κοίτη φίλε Βασίλη είναι μια κοιλότητα του εδάφους, όπου ρέουν τα νερά χειμάρρου, ποταμού ή λίμνης. Την καλημέρα μου! ::smile.::
Helene52
20-09-2007 @ 14:32
Πολύ ωραίο Μαργαρίτη ! Μου αρέσει ! Δεν είχα δει το τίτλο σου διαφορετικά θα έγραφα άλλο στο δικό μου ::smile.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο