| |
[align=center]Βράδυ θαρρώ πως ήταν
Στα πορφυρένια μονοπάτια της ζωής μας
Σε δυο σελίδες κλάμα
Υπήρξαν όλοι σαν πασαλειμμένο μελάνι
Μια σιωπή ίπταται πάνω απ’τα χαμογελά μας
Ριγμένα τα βλέμματα στον καιάδα της ανήσυχης ψυχής μου
Ώρες ατελείωτες μέσα σε μια στάλα αλκοόλης
Στους ψίθυρους του κρασιού
Βρεγμένα χείλη με δυο στάλες ψέμα
Κουρασμένα μάτια
Πρησμένα φαίνονται πως είναι
Οι φλέβες σαν αλυσίδες τα αγκαλιάζουν
Πέφτουν αναίσθητα πάνω στο χαρτί και χάνονται
Και μόνος πάλι
Η σιωπή ελίσσεται ταχύτατα στους παρανοϊκούς έλικες της κάμαρας μου
Σαν τα σκουριασμένα γρανάζια στο σαραβαλιασμένο παιχνίδι
Μια δήθεν απάντηση
Κατεβαίνοντας στο έρεβος παρέα με το χάος
Κλεισμένοι σε έναν κύβο απέραντης μανίας
Χαράζουμε τους γυάλινους τοίχους με λέξεις
Ώσπου να σπάσουν
Και τα κομμάτια –χίλια θαρρώ πως θα ναι-
Να κόψουν εκατομμύρια δάχτυλα[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
