| |
Τις ειδαμε, εκει κατω χαμηλα.Σιγα και σταθερα ανηφοριζανε την πλαγια.
Μεχρι το γονατο χωμενες στο χιονι, σκυφτες σαν του χωριου μου τις ελιες,
τις γεματες με καρπο, με τα κλαδια ετοιμα να σπασουν.
Ετσι και κεινες.Φορτωμενες μεχρι πανω.Ερχοντουσαν σ'εμας.
Να φερουνε φαι και ρουχα και σφαιρες.
Και λιγο τσιπουρο (απο κεινο το δικο τους) μην παγωσουμε, μες το χιονι που μαστε χωμενοι.
Τρεις μερες τωρα και μας εχουν παρει σβαρνα.Περασανε τα συνορα και μας πηρανε φαλλαγι.
Τι μπορουσαμε να κανουμε.....
Εκεινοι εχουνε απ' ολα και 'μεις περιμενουμε ετουτες τις γυναικες για μια μπουκια φαι.
Και να πεις δεν θελουμε...Οτι μπορουμε κανουμε.Μα εκεινοι εκατο και μεις δεκα μοναχα.
Εκεινοι με οπλα και σφαιρες και φαγια και αεροπλανα κι απο ολα.
Κι εμεις μονοι.Με ετουτες τις γυναικες.Κορες, μαναδες και γιαγιαδες.
Οτι μπορουνε κανουνε κι αυτες.Και οι γεροντοι οτι μπορουνε κι αυτοι.
Πηραν τα κυνηγετικα και βγηκαν να πιασουν τα περασματα.
Μα σταματαει το θεριο με μια χουφτα γεροντες?
Θελει στρατο, οπλα, εφοδια, τανκς..
Εμεις τιποτα.Σε ολο το μετωπο μοναχα εξακοσιοι φανταροι.Τι να σου κανουμε?
Μονο να μεινουμε εδω.Μεχρι να πεθανουμε.Μονο αυτο εγω μπορω.Για εκεινες τις γυναικες.
Να τους σταματησω δεν μπορω.Χαμενος πολεμος ειναι.
Αλλα θα τους κανουμε ζημια.Αυτο το μπορω.Ναι αυτο το μπορω.
Και ποιος ξερει...Καποια στιγμη, απο την πολυ ζημια, δεν θα αντεξουν, θα πεσουνε κι αυτοι.
Οπως τοσοι και τοσοι αλλοι, τρεις χιλιαδες χρονια τωρα.
Δεν ξερω ποτε, δεν θα ζησω να το δω.Δεν θα ζησω να τους δω σκλαβους να μας κανουν.
Να μη μιλαμε, να κρυβομαστε, σαν τους κλεφτες μεσα στο ιδο μας το σπιτι.
Οχι ευτυχως, δεν θα ζησω να το δω.
Θα μεινω εδω, για οσο το μπορω.Να οπως εκεινες οι γριες.
Δεν το αφηνουνε το ποστο.Αιωνες τωρα...Τι σημασια εχουν τα ονοματα?
Οι ιδιες ειναι.Το ιδιο σκαρι.
Οι ιδιες γριες σε ολους τους αιωνες.Να και στο Σουλι, εκεινες ητανε.
Της Ηπειρου οι Γυναικες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
