Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 πάρε με ουρανέ
 καλημέρα σε όλους
 
Ναι ,διστάζω ναι
να ομολογήσω ουρανέ
πως έπαψα να θέλω πια, να αισθάνομαι
κι όπως ναυαγώ
μέσα στο εδώ μέσα στο εγώ
λυπάμαι μα να συνεχίσω δεν μπορώ

να ταν μια πηγή
που να με πότιζε σιγή
να δειχνα μόνο σ’ ότι ελπίζω υποταγή
που όλο ξεκινώ
για έναν πράσινο δρυμό
μα καταλήγω στο μηδέν και στο κενό

Δυναστεία του νου
ο πόνος πάντα του αλλουνού
και να δραπέτευα στην πλάτη γερανού!
κι ως θα αποδημώ
μέσα στο φως το αυγινό
μια προσευχή να υψώνω προς τον ουρανό:

Πάρε με ουρανέ
να πάψω πια να λέω ναι
σ’ ότι μισώ και σ’ ότι απεχθάνομαι
κρύψε με καλά
μέσα σε σύννεφα απαλά
να νιώσω σαν μέσα σε μητρική αγκαλιά



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 7
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

http://luogointerno.blogspot.com/
 
ΝΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
15-09-2007 @ 03:15
Καλημερα Χρηστο !!!!! Παντα εκπληκτικος. Τα σεβη μου !!!!!!!
Μαρία Χ.
15-09-2007 @ 03:35
Όχι.. να μην σε πάρει !! Κι ας τσακωθούμε.. τέτοια φοβερά λόγια.. θα μας τα στερήσεις?? ::theos.:: ::theos.::
justawoman
15-09-2007 @ 04:50
κι όπως ναυαγώ
μέσα στο εδώ μέσα στο εγώ
---------
μοναδικέ Χρήστο!
CHЯISTOS P
15-09-2007 @ 04:58
Μου άρεσε πολύ το ποίημά σου Χρήστο, και σαν λόγος και σαν τεχνική !
Την καλημέρα μου !
Πάλας
15-09-2007 @ 07:54
Καλώς σε βρήκα Χρήστο! Είμαστε ναυαγοί σ΄αυτό το ερημονήσι που λέγεται νους έτσι; Παντοτινοί δέσμιοι του ναι και του όχι. Και που είναι τώρα οι αυγές;
Μαρία Χ.
15-09-2007 @ 15:24
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Λέκκας
Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
κι ακούω μια φωνή,
καμπάνα γιορτινή
να με παρακινεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
που χτίζουνε φωλιά
αλλόκοτα πουλιά
στου ήλιου τα σκαλιά

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
και μια φωνή τρελή
σαν χάδι κι απειλή
κοντά της με καλεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
μου τάζει ωκεανούς
κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
agrampeli
16-09-2007 @ 06:11
Πάρε με ουρανέ
να πάψω πια να λέω ναι
σ’ ότι μισώ και σ’ ότι απεχθάνομαι
κρύψε με καλά
μέσα σε σύννεφα απαλά
να νιώσω σαν μέσα σε μητρική αγκαλιά

πολύ όμορφο ::yes.:: ::up.:: ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο