| |
| | "να αγαπάς τους ανθρώπους........" 2ο μέρος |  | | | αφιερωμένο με ευγνωμοσύνη........... | | |
Ποτέ να μην απελπίζεσαι παιδί μου.....Πάντα να ελπίζεις, πάντα....."
.............................................................
Μια γιαγιούλα εβδομήντα και κάτι χρόνων είχε αναταράξει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου όλη μου την ψυχολογία....
Και καθώς μου ήταν αδύνατο να αντιδράσω με οποιονδήποτε τρόπο, από το ξάφνιασμα, εκείνη ατάραχη ανέλαβε την πρωτοβουλία να γεμίσει το κενό της σιωπής μου και συνέχισε:
- Ξέρεις τι έπαθα σήμερα κορίτσι μου;
Εχει φύγει η κόρη μου με το γαμπρό μου στο εξωτερικό κι εγώ μαγειρεύω για τα παιδιά τους που ΄χουν μείνει πίσω, τα εγγόνια μου. Αλλά μένουν Κηφισιά κι εγώ εδώ πιο πάνω, κέντρο.....
Τι να κάνω; Πρέπει να πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα, να τα φροντίζω κι αυτά τα καημένα, μόνα τους.
Το αμάξι προχωρούσε θαρρείς από μόνο του κι εγώ σε ένα σύννεφο ομίχλης να καλύπτει το είναι μου, προσπαθούσα να καταλάβω τι ήθελε απο εμένα αυτή η άγνωστη και εισέβαλε τόσο αναπάντεχα στο μικρόκοσμό μου....Γιατί δε με άφηνε στην απελπισία μου; Στη μαυρίλα μου;
Βέβαια είχε πει τη μαγική λέξη....." ΕΛΠΙΔΑ "...¨Ο,τι περισσότερο χρειαζόμουν εκείνη την ώρα...
Οπότε αμίλητη πάντα και λίγο περίεργη για την κατάληξη αυτής της απροσδόκητης γνωριμίας, αφέθηκα στην εξελικτική ροή της, χωρίς αντιστάσεις - αντιδράσεις.....
Κι εκείνη συνέχισε με βλέμμα σπινθηροβόλο, τελείως ασυμβίβαστο με την ηλικία της και χαμόγελο πονηρό......
- Και σήμερα που βρέχει βρήκαν κι αυτοί οι αθεόφοβοι να κάνουν απεργία σε όλες τις συγκοινωνίες. Δε λειτουργεί τίποτα.. Δε λέω, καλά κάνουν από τη μεριά τους που διεκδικούν, αλλά να, βρέθηκα κι εγώ επί ξύλου κρεμάμενη, να μην ξέρω τι να κάμω...Και πρέπει οπωσδήποτε να τους πάω το φαγητό, το έχω εδώ μέσα, δειχνοντάς μου τις δύο τεράστιες βαλίτσες που είχε κρεμασμένες στους ώμους....
- Αλλά είπα στον εαυτό μου...Δεν θα απελπιστείς, κάποια λύση θα βρεθεί....Κάτι θα συμβεί και θα τα καταφέρεις, αρκεί να το πιστεύεις....
Και να που σε συνάντησα.....Στάθηκα πολύ τυχερή, μέσα στην ατυχία μου....
Γι' αυτό σου λέω παιδί μου, μία είναι η λύση, για όποιο πρόβλημα κι αν έχεις σε αυτόν τον κόσμο, από το πιο ασήμαντο έως το πιο σημαντικό....
Να ελπίζεις!!!!!!!!!....
Να ελπίζεις ακόμα κι όταν δεν υπάρχει καμία ελπίδα, με τη λογική....
Να πιστεύεις στην ελπίδα........................
Να ελπίζεις και να μην αφήνεις ποτέ την απελπισία να σε κερδίσει...Είναι κακός σύμβουλος....ο χειρότερος.......
Τα λόγια της έπεσαν σαν βάλσαμο μέσα μου.....Μαλάκωσαν την πίκρα της καρδιάς, γλύκαναν την ψυχή και αναπτέρωσαν το ηθικό μου, αναδυνάμωσαν τη θέλησή μου....
Εξαφνα ένιωσα μια μικρή δεσμίδα φωτός να διαπερνά τα μαύρα σύννεφα του νου μου και του φθινοπωρινού ουρανού της Αθήνας.....
Ενα χαμόγελο αχνοφάνηκε στα μουδιασμένα χείλη μου, μετά από παρα πολλή ώρα μαύρων συλλογισμών....
Είχαμε αισίως στρίψει στην Αλεξάνδρας και για πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητοποίησα πως έκανα την καλύτερη ψυχανάλαση, όχι ξαπλωμένη σε ένα ντιβάνι, ούτε πίνοντας καφέ με μια καλή φίλη, όπως συνηθίζεται, αλλά καθισμένη στο τιμόνι, μποτιλιαρισμένη σε κεντρικό δρόμο, ένα μουντό βροχερό απόγευμα , με μία άγνωστη.....
Συνεχίσαμε την πορεία μας συζητώντας και λεπτό το λεπτό ξαναέβρισκα το χαμένο μου κέφι και την ζωντάνια με ένα τρόπο μαγικά φυσικό κι αυθόρμητο....
Είπαμε πολλά, δυστυχώς δε τα θυμάμαι όλα, ίσως συγκράτησα τα πιο σημαντικά, ή ίσως αυτά που είχα περισσότερο ανάγκη να ακούσω.....
Ανάμεσα σε άλλα, μου είπε το όνομά της.....
" Ειρήνη "...
Δε θα μπορούσε να ήταν κάποιο άλλο...
Γιαγιά Ειρήνη.......
Παρατήρησα όσο μου ήταν δυνατό, γιατί ταυτόχρονα οδηγούσα, αυτή τη γυναίκα...
Υπήρχε κάτι το απροσδίοριστα παράταιρο στην εμφάνισή της......
Ηταν λες και έιχε εγκλωβιστεί μία έφηβη, αλλά έφηβη δυναμική και λαμπερή, στο σώμα μιας ηλικιωμένης....
Το κορμί γερασμένο, τα χέρα ροζιασμένα αλλά το πρόσωπο απαστράπτον , σχεδόν διάφανο και οι κινήσεις γρήγορες, νευρικές με μια ένταση κι ακρίβεια αλλόκοτη για την ηλικία αυτή....
Κι αυτά τα μάτια...Τα θυμάμαι ακόμα...Κι ίσως είναι το μόνο στοιχείο που έχει παραμείνει μέσα μου αναλλοίωτο.....Τα μάτια της είχαν μία απόκοσμη λάμψη...Δεν έχω ξανασυναντήσει στην ζωή μου τόσο βαθύ υγρό εκτυφλωτικό μα ταυτόχρονα θολό βλέμμα....
Γυάλιζαν, σα θαμπό γυαλί.....Μοναδικά....Μαγνητικά.....
Ισως το κατάλαβε πως την περιεργαζόμουν κι είπε:
- Ξέρεις είμαι πολύ μεγάλη, μα πάρα πολύ μεγάλη στην ηλικία, αλλά δε φαίνεται καθόλου κι όλοι οι γνωστοί μου με ρωτούν πως καταφέρνω και κρατιέμαι τόσο καλά........
Κι η απάντηση είναι τόσο απλή......
Αγαπώ τους ανθρώπους.....
Αγαπώ τη φύση που με περιβάλλει....
Αγαπώ τα πάντα........
Αυτή είναι η ουσία της ζωής παιδί μου....
Αυτό είναι το μυστικό της ζωής............
" Να αγαπάς τους ανθρώπους ".......
Αυτό είναι το ελιξίριο της αθανασίας, της ευτυχίας......
Αν αγαπάς τους ανθρώπους, αλλά όχι στα λόγια μόνο, μα έμπρακτα και επιπλέον, τους δείχνεις την αγάπη σου, κάθε ώρα και στιγμή, τότε δε θα γεράσεις ποτέ.......
Και στο λέω αυτό γιατί σε συμπάθησα, γιατί δείχνεις καλός άνθρωπος και παρόλο που φαίνεσαι να είσαι λίγο μπερδεμένη τώρα, θα δεις πως όλα θα φτιάξουν...Ολα θα πάνε καλά....Θα γίνουν όλα , αρκεί να μην απελπίζεσαι.....
Θα δεις.......Ολα θα σου πάνε καλά......Εσύ να ελπίζεις μόνο, να πιστεύεις......και....να αγαπάς,με όλη σου τη δύναμη..........
Και πριν προλάβω να την ευχαριστήσω για το καλό που μου είχε κάνει με τα λόγια της, καθώς είχαμε στρίψει πια στην Κηφισίας, στο πρώτο κόκκινο φανάρι που σταματήσαμε, πετάχτηκε από το αυτοκίνητο όπως ακριβώς είχε εισβάλλει...Εν ρυπή οφθαλμού.........
Με ευχαρίστησε στα πεταχτά και κατέβηκε αφήνοντάς με αποσβολωμένη......
Μέχρι να γυρίσω το βλέμμα μου να τη δω για τελευταία φορά, είχε εξαφανιστεί μέσα στο πλήθος, στη στάση ενός λεωφορείου......
Κοντοστάθηκα με το αυτοκίνητο......Η παρόρμηση μου έλεγε να κατέβω να τη βρω, να την ευχαριστήσω, να ζητήσω ένα τηλέφωνο, να ξαναεπικοινωνήσω μαζί της....Για κάποιον ανεξήγητο λόγο την ένιωθα δικό μου άνθρωπο πλέον.....Αλλά.. τα κορναρίσματα και οι φωνές των οδηγών από πίσω με επανέφεραν στην πραγματικότητα....Εκλεινα ένα ρεύμα της Κηφισίας κι αυτό ήταν ασυγχώρητο λάθος για ώρα αιχμής και μάλιστα με βροχή, η οποία είχε πια σχεδόν σταματήσει...............
Εφυγα βιαστικά και καθ'όλη την υπόλοιπη διαδρομή μέχρι το σπίτι δε μπορούσα να ξεκολλήσω ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο από το πρόσωπό μου, σαν αυτό που έχει ο ερωτευμένος όταν του τηλεφωνήσει η αγαπημένη του....
Είχα βάλει τη μουσική δυνατά στο ράδιο, τραγουδούσα και γελούσα μόνη μου.....
Ξαφνικά η ζωή είχε αποκτήσει νόημα, ουσία......
Η γιαγιά Ειρήνη με έκανε να ξαναβρώ την ουσία που κάπου στα στενά του κέντρου μου είχε διαφύγει κι είχα κατρακυλήσει στη λεωφόρο της απελπισίας......
Κι η ουσία είναι, το να μοιράζεσαι τόσο απλόχερα και ανιδιοτελώς την αγάπη...........
Να αγαπάς τους ανθρώπους αληθινά.......
Να αγαπάς όλους τους ανθρώπους, ακόμα και τους άγνωστους.......
Να μοιράζεσαι μια τέτοιας ποιότητας αγάπη, αυτήν την χωρίς ανταπόδοση, με έναν άγνωστο.....
Να βρίσκεις μια τέτοια αγάπη από εκεί που δεν το περιμένεις.....Στη μέση του δρόμου κυριολεκτικά.........
Γιατί η αγάπη δε μπορεί να κλειστεί σε κουτάκια και στερεότυπα, δε μπορεί να κομματιαστεί......
Γιατί η αγάπη αγαπά, έξω από όρια και κανόνες................
Γιατί τελικά, στην αγάπη δεν υπάρχει γιατί......
Γιατί;.......
Ετσι απλά..........................
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | Όλα για ένα σύννεφο προκαταβολή... | | | |
|
nefelinis
23-09-2007 @ 11:45 | Υ.Γ. Η ιστορία είναι αληθινή και συνέβη ακριβώς πριν από τέσσερα χρόνια...Δεν ξέρω τι συνέβη και τη θυμήθηκα αναπάντεχα χθες...Ισως η ίδια ανάγκη για ένα λόγο υποστήριξης και αγάπης...Νιώθω πολύ τυχερή που γνώρισα αυτη τη γυναίκα....Μου έκανε τόσο καλό, ίσως χωρίς κι η ίδια να το καταλάβει...Ηρθε σαν από μηχανής Θεός να με γλιτώσει από το δαίμονα της απελπισίας που μου χτύπαγε την πόρτα....
Θα ήθελα πολύ να τη ξανασυναντήσω για να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ........ | | Γιώργος_Κ
23-09-2007 @ 11:50 | Το αποθηκεύω στα αγαπημένα, μαζί με το πρώτο μέρος, γιατί πραγματικά το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη αυτές τις ώρες...
Να είσαι καλά για την υπομονή σου να το αναπαραγάγεις από τη ζωή! | | nefelinis
23-09-2007 @ 11:50 | Το αστείο(;) είναι ότι μετά έμαθα πως δεν υπήρχε καμία απεργία εκείνη τη μέρα ......
| | nefelinis
23-09-2007 @ 11:59 | Να είναι καλά αυτοί οι άνθρωποι που υπάρχουν, ζουν κινούνται καθημερινά γύρω μας κι έχουν το σθένος να μας χαρίζουν απλόχερα την αγάπη τους......
Χαίρομαι ειλικρινά αν μπόρεσε να σε βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο αυτή η ιστορία, όπως βοήθησε κι εμένα τότε....
Να είσαι καλά......
Σας ευχαριστώ όλους για το χρόνο και τα σχόλια...... | | Γιαννης Στιχακης
23-09-2007 @ 12:09 |
Κρίμα που και στη ζωή η πραγματική ειρήνη είναι μια γριά γυναίκα.
Τι θα γίνει αν πεθάνει ???
| | zentikes
23-09-2007 @ 15:28 | Η Ειρήνη θα πεθάνει
μαζί με την γη
ειναι πολυ καλο ::wink.:: | | Ντι Ντι
24-09-2007 @ 01:18 | Πολυ ομορφη ιστορια!!! Να αγαπαμε εμπρακτα!!! Κι ομως υπαρχουν τετοιοι ανθρωποι γυρω μας και τις περισσοτερες φορες ειναι εκει και δεν τους βλεπουμε γιατι ζουμε με κλειστα ματια......δεν κρυβονται.....εμεις παμε στα τυφλα!!! Υπεροχη ιστορια, ειναι απο αυτα που θεωρω μικρες σφαλιαρες απο αγαπημενο χερι για να μας ξυπνησουν ::smile.:: | | agrampeli
24-09-2007 @ 05:11 | Να ελπίζεις!!!!!!!!!....
Να ελπίζεις ακόμα κι όταν δεν υπάρχει καμία ελπίδα, με τη λογική....
Να πιστεύεις στην ελπίδα........................
Να ελπίζεις και να μην αφήνεις ποτέ την απελπισία να σε κερδίσει...Είναι κακός σύμβουλος....ο χειρότερος.......
Γιατί η αγάπη δε μπορεί να κλειστεί σε κουτάκια και στερεότυπα, δε μπορεί να κομματιαστεί......
Γιατί η αγάπη αγαπά, έξω από όρια και κανόνες................
Γιατί τελικά, στην αγάπη δεν υπάρχει γιατί......
Γιατί;.......
Ετσι απλά..........................
υπέροχη η ιστορία σου πολύ πολύ μου άρεσε γιατι κάτι παρόμειο συνέβει και σε μένα και θα είναι για πάντα μέσα μου ::yes.:: ::up.:: ::love.:: | | nefelinis
24-09-2007 @ 16:04 | Χαίρομαι ειλικρινά που η ιστορία αυτή είχε την ίδια επίδραση και σε εσάς, όπως είχε και σε εμένα.....
Ελπίζω η " γιαγιά " Ειρήνη να μην πεθάνει ποτέ και να έρχεται κάθε τόσο να μας δίνει τις σφαλιάρες της....προσωπικά τις χρειάζομαι συχνά......
::wink.::
θα ήθελα να ακούσω την ιστορία σου κάποια στιγμή...... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
