| |
Γράφτηκε το Μαρτιο1992
Η Εκτέλεση
Αυτό το γλυκοχάραμα πως θα' ν' το τελευταίο
βαριά στο άκροχείμωνο το σκέφτομαι και κλαίω.
Τραβάει εμπρός το φορτηγό και πίσω η ζωή του
χωρίς κανείς να το'ξερε για την εκτέλεση του.
Κι εκεί σαν σταματήσανε μπροστά στον κρύο βράχο
ψηλός ,να , στέκεται , ορθός , αγέρωχος , μονάχος.
Κι αυτών τα άρβυλα βαριά στη λάσπη παγωμένα
γοργά πηγαίνουν σταθερά μα μοιάζουν φοβισμένα.
Μαύρα τα χνώτα τους , θολά ,σαν ξέρουν το κακό του
Παράκληση , ας βρουν σωστά τον γρήγορο χαμό του.
Τρέμω, δυο βήματα μπροστά , τον σπρώχνουν τον πιέζουν
τη μάνα του σαν να έβλεπε ξανά … ξέρεις ; πεθαίνω ; πες μου.
Χάρη ζητώ , χάρη στερνή πως χάρη θα του δώσουν
χαρά σ' αυτόν που στη ζωή δεν έχασε το φως του.
Και τώρα δίπλα του δειλό το δέντρο αγκαλιά του
χωρίς κλαδιά , χωρίς πουλιά να κλαιν' τη μοναξιά του.
Κοιτά κατάχαμα τη γη σαν του' κλεισαν τα μάτια
λες και δεν θα εβλεπε από κει ποιοι στήσαν παραγάδια.
Τράβα το ξίφος στρατηγέ και σβήσε το τσιγάρο
αυτή ειν'η πρώτη του φορά που χάνει απ' το Χάρο.
Κι αυτό το φως πως άστραψε , μην ειν' αυτή η ώρα ;
αυτή η αύρα η γλυκιά , πως να'ρθε πάλι τώρα ;
Χειμώνα πάταγε στη γη , χειμώνα πια δεν βλέπει
ξέρει καλά την εποχή που γράφονται τα έπη.
Κι αυτή η φωνή βροντή βαριά ζεσταίνει την καρδιά μου
το ήξερα πως είσαι εσύ Νικόλα Λεβεντιά μου.
Αφιερωμένο στο Νίκο Μπελογιάννη.
Πέρα από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να τους τιμούμε για τη στάση τους στη ζωή και στο θάνατο.
Για να θυμούνται οι παλιοί
και να μαθαίνουν οι νέοι.
Μπελογιάννης , Λαμπράκης , Παναγούλης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
