| |
| | Η Πλαγιά Της Θλίψης |  | | | "Ποιός καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;" Γ.Α. | | |
Στην πλαγιά της θλίψης με θυμάμαι να κυλώ
κλεισμένος μέσα στο περήφανο εγώ μου,
να πονώ μα να κρατιέμαι και να μη μιλώ
κι αυτός ο πόνος να μουδιάζει το μυαλό μου.
Αγνοώ πως είχ' αρχίσει να κατρακυλώ
και οι φωνές πως ήλπιζα να με βοηθήσουν,
όμως φαίνεται πως με το να παραληρώ
συγκίνησα τους γύρω να με σταματήσουν.
Ύστερα παρέμεινα για αρκετό καιρό
μες στο βαρέλι μου βουβός, εγκλωβισμένος,
να το σπάσει κάποιος φίλος μου να καρτερώ
νομίζοντας πως ήταν υποχρεωμένος.
Μα οι φίλοι άφαντοι και με καιρό ξηρό
ματαίως πρόσμενα βροχή να με λυτρώσει,
το βαρέλι μου γινόταν όλο πιο σκληρό
και ήταν πια αδύνατο να μαλακώσει.
Ώσπου πια απελπισμένος στην αναμονή
και νιώθοντας ότι θα πάθω ασφυξία,
άρχισα τον πάτο να κλωτσώ μ' επιμονή
να φύγω απ΄την άρρωστη ισορροπία.
Μα το αποτέλεσμα της αναταραχής
ν' αρχίσω ήταν να κυλώ στην κατηφόρα
κι αποσβολωμένος, δίχως ίχνος ιαχής
να καρτερώ μιας λύσης τελικής την ώρα.
Στην πλαγιά της θλίψης με θυμάμαι να κυλώ
κλεισμένος μέσα στο περήφανο εγώ μου,
να πονώ μα να κρατιέμαι και να μη μιλώ
κι αυτός ο πόνος να μουδιάζει το μυαλό μου.
Αν και φάνταζε το τέλος να 'ναι τραγικό
καθώς ανέπτυσσα ταχύτητα μεγάλη
μ' έπιασε, αντί για κλάμα, γέλιο νευρικό
σαν ν' απολάμβανα της πτώσης μου τη ζάλη.
Έσπασα· τι θρήνος. Έσπασε· τι λυτρωμός.
Και είδα: κορυφή και πάτος ήταν ένα.
Γέννησα. Γεννήθηκα κι απόμεινα μωρός·
μα τι παράξενη που 'ταν αυτή η γέννα.
Άφησα στην κορυφή μου την προσωπική
την περηφάνια μου να στέκει σαν μνημείο,
άρχισα τον κύκλο ν' ανεβαίνω απ΄την αρχή
και ζω για να γυρνώ σε τούτο το σημείο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | ο πάτος δεν έχει πάτο... | | | |
|
Ντι Ντι
04-10-2007 @ 10:44 | φτου κι απ' την αρχη δηληδη;;; Και κουραζομαι μονο που σκεφτομαι και την ανηφορα για να φτασεις στο ιδιο σημειο. Μηπως να ακολουθουσες τουλαχιστον μια νεα διαδρομη για την ιδια Ιθακη;; ::smile.:: | | ΧΡΟΝΟΣ
04-10-2007 @ 10:45 | Αγνοώ πως είχ' αρχίσει να κατρακυλώ
και οι φωνές πως ήλπιζα να με βοηθήσουν...μόνο που δεν με βοήθησαν... ::hug.:: ::theos.:: | | genikos
04-10-2007 @ 11:28 | Η Ιθάκη δεν είναι ποτέ η ίδια, ούτε και η διαδρομή...
Και αυτή είναι η μαγεία...
Ακόμα κι αν ξεκινήσεις όμως για μια Ιθάκη στην οποία έχεις ήδη φτάσει, αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου θα ξεπετάξεις τη διαδρομή στη στιγμή.
Καινούριες Ιθάκες, πιο μακρινές και πιο εσωτερικές είναι που μας οδηγούν στην προσωπική μας κορυφή κάθε φορά κι αυτές πρέπει να αναζητούμε.
Όχι μόνο δε βοηθούν, αλλά σε κάνουν να κολλήσεις σε μια κατάσταση απ΄την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγεις.
Γι' αυτό καλύτερα να βρισκόμαστε σε κίνηση κι ας πέφτουμε προς τον πάτο απ΄το να μένουμε στάσιμοι.. | | justawoman
04-10-2007 @ 11:48 | ένας άλλος Σίσυφος... | | sympathy
04-10-2007 @ 16:20 | ''Αρχισα τον πάτο να κλωτσώ μ'επιμονή
να φύγω απ'την άρρωστη ισορροπία'' 'Ολα τα λεφτά, να φεύγεις από αυτήν την άρρωστη ισορροπία. Χαίρε! | | balistreri
05-10-2007 @ 03:36 | πάνω απ' τον πάτο; | | Ανατολικός
30-03-2010 @ 11:56 | το πρωί το είδα μεγάλο , ήμουν και βιαστικός, και τρόμαξα ... μα έκανα το κουράγιο τώρα και το διάβασα ... και ανταμείφθηκα με ένα υπέροχο , εξαιρετικό και άκρως διδακτικό ποίημα ... ιδίως η προτελευταία στροφή , θεσπέσια !
γενικώς , υπέροχο !
::1255.:: ::1255.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
