| |
Χρόνια άπνοιας σε ταλανίζουν, αφόρητα όπως είναι και η σιωπή
Τα πανιά σου στο κατάρτι κρεμασμένα, φαγωμένα είναι από τον καιρό.
Τα πατώματά σου χρόνια τρίζουν, μετά βίας σε κρατούν σταθερό
Σε κάθε βήμα σου η σκόνη που σηκώνεις, πέφτει και κάθε ίχνος σου έχει σβηστεί..
Με μια λάμπα πολυκαιρισμένη, που το κερί της λέει να σωθεί.
Μες στα σκοτάδια κάθε βράδυ, ψάχνεις τους ναύτες που ‘χουν εξαφανιστεί.
Το τιμόνι σου είναι σπασμένο, το καράβι μόνο του σ΄οδηγεί
Με μια κατάρα είναι φορτωμένο : προορισμό ποτέ του να μην βρει.
Φωσφορίζουσες εκλάμψεις, το ταξίδι σου μηνούν πως ξεκινά.
Δεν χρειάζεσαι τους άτλαντες, η πορεία χαραγμένη ειν' στ' ανοιχτά.
Πάνε χρόνοι που 'χες σαλπάρει, προς στην Άφρικα ή στης Ίντιας τα νερά.
Η Ευρώπη πλέον δεν σε χωράει, η Αμέρικα είναι πολύ μακριά.
Το άσπρο φως δεν σε αγγίζει, η ομίχλη είναι φίλη σου πιστή.
Τ' όνομά σου έχεις ξεχάσεις, μες στους χάρτες της Ζωής έχει χαθεί.
Ποιά Γυναίκα να σ' αποκαθηλώσει απ' τον σταυρό μιας Μεγάλης Παρασκευής;
Πότε πιά για σένα θα ξημερώσει με το γνώριμο σημάδι της αυγής;
Χρόνια άπνοιας σε ταλανίζουν, αφόρητα όπως είναι και η σιωπή.
Τα ταξίδια χρόνων σε βασανίζουν, η αλμύρα σου 'χει φάει την ψυχή.
Καταραμένη αθανασία, την στεριά να βλέπεις από μακριά.
Κυκλωμένος σ' ένα παιχνίδι που σημαδεμένη έχει την ζαριά.
Πάνε χρόνοι που 'χεις σαλπάρει, προς στην Άφρικα ή στης Ίντιας τα νερά.
Η Ευρώπη πλέον δεν σε χωράει, η Αμέρικα είναι πολύ μακριά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
