| |
Παει καιρος
και ομως ολα μοιαζουν τσιγκινος αχος
απο τα πεταλα τους σταζει μελανος
ο φριχτος κοσμος που αδειαζει.
Τωρα κοιτω
μια στιγμη, ψαχνω το νοημα να βρω
εκεινο που εδω και καιρο
της ζωης επιλεκτικα χανω.
Στα φτερα μου κολλησε σκουρια
η πτηση ολοενα χαμηλωνει
στην καρδια μου αναψε φωτια
και ουτε ολακερη πηγη δεν την μερωνει.
Στα μαλλια μου μπλεχτηκαν παλια
κρυμμενα μυστικα
που ολο με μαυλωνουν.
Στον λαιμο μου αρπαχτηκες εσυ
δικη μου εγινες ζωη
τα ματια μου θολωνουν.
Τοσο καιρο
εχω ζησει οσα παντα ηθελα
και ομως οχι οπως ηθελα εγω.
Εκανα απλως
οτι με διασκεδαζε
χωρις να αναρωτιεμαι αν στ' αληθεια ζω.
Το ρολοι παντα ξεγελαει
αυτους που το εχουν παρει σοβαρα
η ελπιδα παντα περιμενει
σαν μια αχτιδα μαυρη στην γωνια.
Παρατημενες λεξεις ζουν απο
τους δικους μου σκονισμενους εφιαλτες
η φωνη σου εγινε οπως ολα και αυτη
του κυκνειου μου ασματος οι ψαλτες.
Το παιχνιδι ομως συνεχιζει
να ειναι σκληρο
ακομη και οταν καποιος μοιαζει να κερδιζει.
Και το ζαρι ακομη ετσι γυαλιζει
καθως το παιχνιδι το γυριζει.
Στρατιωτες γραμμωμενοι
της μοιρας ο επιλεκτος στρατος
προχωραμε σαν χαμενοι
στα παραφραγματα που εχει στησει σαν εχθρος
ο ιδιος μας ο εαυτος.
Με την ταχυτητα του βελους
αφηνουμε τον κοσμο και τρεχουμε στο φως
πεσαν οι τιτλοι του τελους
και εμεις λαξευσαμε το μελλον μας αλλιως.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
