| |
Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Όπως και να χει οι πετονιές είναι πολύ πιο γερές από τις κλωστές....οπότε από μόνος σου έδειξες πόσο πιο δυνατός έγινες....Millie | | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | ...τη δύναμη τη μετράμε τώρα Millie και ναι δεν πεφτεις έξω. Τότε όμως; τότε: "αφήνονταν στα κοφτερά μέλη, δίχως αντίλογο". Βαρύ το τίμημα αλλά τουλάχιστον -καλώς η κακώς- απόμεοναν τούτοι οι στίχοι :) Σε ευχαριστώ Yianni | | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Όλα όσα κάνουμε έχουν κάποιο τίμημα είτε είναι καλά
είτε άσχημα
πάντα έτσι ήταν και θα είναι
Παρ όλα αυτά ακόμα και αν «αφήνονταν στα κοφτερά μέλη δίχως αντίλογο» μετά
«πήγαν σε παραμυθένιους βυθούς και περίμεναν τη χρυσή ψαριά»
.ΕΛΠΙΔΑ το αντιλαμβάνομαι
ακόμα και
τότε
ʼρα
υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει δύναμη
Φιλιά
Millie | | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Millie παρατηρώ αυτές τις λίγες μέρες που κόπιασα στα "μέρη σας", τα σχόλια σου με προσοχή. Δεν απαισιοδοξώ ιδιαίτερα, απο την άλλη όμως λειτουργώ -θαρρώ- καλύτερα υπο το κράτος συναισθηματικής "συντριβής". Αναρωτιέμαι αλήθεια, απο που και πως μπορείς να αντλείς δύναμη και εν τέλει όλη σου την προσπάθεια να χρωματίζεις ο,τι "στενόχωρο" βλέπεις. Εύγε και φιλί (δικαιωματικά :) ) Yianni. | | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Φίλε Yanni
μη νομίζεις ότι περνάω πάντα καλά...θα έλεγα ψέματα...(τα οποία και απεχθάνομαι...ο παθών...μαθών...για την ακρίβεια... ; )...η μόνη αλήθεια που μπορώ να σου πω όμως είναι πως...από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου
έτσι ήμουν
(είμαι και θα είμαι)...ολίγον τι αισιόδοξη, ολίγον τι ρομαντική και πολύ όμως στη κοσμάρα μου...Έχω κλάψει, πονέσει, πικραθεί, στενοχωρηθεί και γενικά έχω νιώσει κι εγώ όλα τα «άσχημα» συναισθήματα....που υπάρχουν (και θα τα νιώθω) αλλά....πάντα έλεγα...έτσι απλά....ότι «θα περάσει και αυτό!!! Υπομονή και κουράγιο και δύναμη θέλει!!!»...και κάποια στιγμή περνούσε...και ερχόταν άλλο και άλλο....κ.ο.κ. Μεγαλώνοντας και...ψάχνοντας γενικά και ειδικά...αποφάσισα, όταν μου συμβαίνει κάτι να το δέχομαι... ειδικά από τη στιγμή που ήδη έχει συμβεί ή έρθει ή οτιδήποτε του είδους....οπότε....ένιωθα...ότι έπρεπε τη συγκεκριμένη στιγμή και κατόπιν...ηρεμούσα.... Κάπου εκεί και με άλλο μάτι προσπαθούσα να ανακαλύψω τι μου είχε προσφέρει, εκτός από πόνο (?)....και όσο πιο πολύ το έψαχνα....άρχιζα υποσυνείδητα....να το αγαπώ γιατί ζούσε μαζί μου...γιατί....ακόμα και αυτό....ήμουν εγώ....κι εκεί είναι οι αλήθειες......όταν παύεις να το αποφεύγεις και το αφήνεις να έρθει να σε βρει...μπορείς να καταλάβεις και την «άλλη πλευρά».... πόσο πιο πολύ σε έχει υποβάλλει σε διάφορες διαδικασίες...τύπου... πόσο πιο δυνατό σε έχει κάνει...να σκέφτεσαι συνεχώς λύσεις για να το αποφύγεις, να ανακαλύπτεις καινούργια μονοπάτια στο μυαλό σου τρέχοντας να του ξεφύγεις....που νόμιζες ότι πριν δ ε ν υπήρχαν....και γενικά να βλέπεις κάτι το οποίο ενδεχομένως ποτέ να μην είχες σκεφτεί ότι υπάρχει...και διάφορα τέτοια...Κάπως έτσι λειτουργώ...Σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για τη προσοχή που μου δείχνεις...με χαροποιεί ιδιαιτέρως...όσο για το ότι «χρωματίζω» θα σου ένα πράγμα που το έχω ξαναπεί και σε άλλα παιδιά σε τούτο το site...ίσως να το κάνω γιατί εγώ το έχω ανάγκη πολύ περισσότερο...απ ότι οι εκάστοτε δημιουργοί κατά καιρούς και άσχετα με το πώς οι ίδιοι αισθάνονται όταν γράφουν το δημιούργημα τους.... Ευχαριστώ λοιπόν....και για το φιλί...και ανταποδίδω....Millie | | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Millie
. Η φύση της δουλειάς μου και της ζωής μου εν συνόλω, μου απαγορεύει να ανασαίνω, δίπλα σε άκρατους ρεαλισμούς, μου απαγορεύει να πρέπει να ζω όλη την αλήθεια, και είναι αυστηρότατη μαζί μου, όταν ξεχνιέμαι ή ξεγελιέμαι για τους όποιους λόγους. Από την άλλη, ως αντίβαρο με τρακάρει καθημερινά όλο τούτο το αρρωστημένο συνοθύλευμα ρουτίνας πραγματικότητας λήθης και πλήξης. Με τρακάρει τόσο δυνατά δε, που συχνά πυκνά με στέλνει στο φαναρτζή για «επισκευή». Μέσα από αυτές τις «επισκεύες» λοιπόν, μαθαίνω πλέον, ότι τα τείχη μου είναι περισσότερο ευάλωτα και τότε είναι που μπαίνουναμυντικά σε ενέργεια του κόσμου οι τεχνικές, που μέχρι πριν μερικά χρόνια δε φανταζόμουν καν. Αρχίζω να παρατηρώ την αλήθεια που πλανάται γύρω, άσχετα αν τη δέχομαι ή όχι. Ίσως κάποτε να μας λυπάμαι, περισσότερο τον ίδιο μου τον εαυτό. Ίσως να είναι χυδαίο όλο τούτο το σκεπτικό βάσανο που με ταλαιπωρεί, μα σίγουρα είναι δοκιμασμένο ( το-ελάχιστον ψυχικά), ως το πιο ανώδυνο που μπορεί να μου συμβεί. Εν ολίγοις, δε θα καταφέρω ποτέ να οσφυοκαμπτώ στα όσα ενοχλητικά ερεθίσματα έρχονται από γύρω, αντίθετα τα χαζεύω και τα σχολιάζω κάθε φορά με τον τρόπο που τους αρμόζει και αυτό με ισορροπεί. Με ισορροπεί σε σχέση με το παρελθόν. Αισιοδοξώ, ναι. Είμαι αυστηρός όμως, δε θα πιεστώ για να το κάνω. Η προσπάθεια να τα δω όμορφα, είναι μια άλλη μέθοδος που στο παρελθόν ατύχησε και με νίκησε κατά κράτος.Αναφέρομαι στην αυθυποβολή. Πρόσεξε τώρα
Αυτό αφορά εμένα και μόνο. Εκεί εστιάζομαι, όταν σου λέω: «Χαίρομαι που πάντα χαμογελάς, που πάντα έχεις θετική σκέψη». Σαφώς και δεν περνάς πάντα καλά, σαφώς και είσαι άλλος άνθρωπος με άλλες απασχολήσεις και άλλα ζητήματα που σε προβληματίζουν. Χειροκροτώ την επιτυχία της προσπάθειας σου, αυτό και μόνο. Πριν σου στείλω το επόμενο φιλί, σε ενημερώνω ότι μου αρέσει η κουβεντούλα μας, αν και οι κώδικες αρχίζουν να ξεμασκαρεύονται μόνο μέσα από πλήθος προτάσεων. Και επειδή εσύ όπως και εγώ- είσαι «πολυλογάς», επιφυλάσσομαι για περισσότερα στο άμεσο μέλλον. Τώρα το φιλί. Yianni | | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Κατ αρχήν δ ε ν προσπαθώ να αλλάξω κανέναν σ αυτό το site με όσα απαντώ....και σίγουρα σέβομαι το σκεπτικό του καθενός...βασική αρχή...από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου!!! Απλά μερικές φορές και επειδή σε δεδομένες φάσεις της ζωής μου για μένα δ ε ν είχε βρεθεί «κάποιος /-α» να μου πει ή να μου δώσει το «κουράγιο» που εγώ αναζητούσα (όχι ότι δεν προσπαθούσαν...μάλλον εμένα δεν μου έφτανε «μέχρι εκεί», ίσως ήθελα κάτι άλλο)....οπότε.... αναγκάστηκα να μου το δίνω μόνη μου και πάλεψα πάρα πολύ με το «θεριό μου» για να πετύχω κάτι τέτοιο....και επειδή είμαι και καλοπροαίρετη γενικώς και ειδικώς από τη φύση μου...προσπαθώ με τον τρόπο μου να δίνω αυτό που λέμε... «μια άλλη σκοπιά» στον οποιοδήποτε εδώ, μήπως και υπάρχει αλλά δεν την έχει δει...ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ... Συμφωνώ με τον τρόπο που σκέφτεσαι γιατί αυτό σε κάνει να είσαι ΕΣΥ (και είσαι μια χαρά) και σαφέστατα ξέρεις καλύτερα το τι σου κάνει και τι όχι.... Σχετικά με την αυστηρότητα απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να μας κάνουμε γιατί εκεί ανακαλύπτουμε, αν όχι τα περισσότερα...πάρα πολλά...Και κάτι τελευταίο...όσον αφορά το «ξεμασκάρεμα» εμένα μου αρέσει....αν και για να πω την αλήθεια μου ότι έχω δείξει μέχρι τώρα....αυτό είμαι...χι... ; )... Κι εμένα μ αρέσει η κουβεντούλα μας και γουστάρω που είμαστε πολυλογάδες...όσο εσύ επιφυλάσσεσαι, λοιπόν....εγώ...αναμένω...Φιλιά
.Millie
(Υ.Γ. Πάντως και στη δουλειά ,μπορείς να ξεφύγεις...αν θέλεις...έχεις «τον τρόπο σου...μη τον αφήνεις να σ αφήσει... ; ) | | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Μπορείς να «μασκαρεύεσαι» να «ξεμασκαρεύεσαι» και να έχεις και σαφέστατα και το «φευγιό σου»...Μια χαρά τα βρίσκω και αυτά και πολλά άλλα...που ενδεχομένως έχεις...όχι μόνο εσύ και όλοι μας...αρκεί να είμαστε αυτοί που είμαστε...και όχι κάποιοι που θα ήθελαν να είμαστε...αυτό είναι το βασικότερο...Στη δουλειά που είμαι τυγχάνει να έχω 7 αφεντικά...άντρες και να είμαι η μόνη υπάλληλος...(πριν προλάβεις να σκεφτείς οτιδήποτε να εξηγήσω ότι πρόκειται περί Διοικητικού Συμβουλίου...εξ ου και οι «πληθώρα» των ανδρών...εξηγούμαι για να μη παρεξηγούμαι... ; )...που λες πέρασα από 2 συνεντεύξεις για να με προσλάβουν...η πρώτη ήταν με τον Πρόεδρο και η άλλη μια με όλα τα μέλη του Δ.Σ. Στη 1η πήγα...όπως «επιβάλλετε»...κατά τα λεγόμενα...να πάς σε τέτοιες περιστάσεις...κουστούμι, βάψιμο κατάλληλο, μπότα καλή κ.τ.λ....super η Millie
στη 2η επειδή δούλευα κάπου αλλού τη περίοδο που περνούσα τις συνεντεύξεις και με κάλεσαν ξαφνικά να πάω δεν πρόλαβα να αλλάξω και πήγα (τι να έκανα?) με : καρακκόκινη καμπάνα παντελόνα, κόκκινη μπλούζα με κορδόνια στο πλάι (δεμένα εννοείτε...) που είχε επάνω μια μηχανή και μια επιγραφή : ride the bike (και κάτι παρόμοιο πίσω), αθλητικό μαύρο παπούτσι με άσπρη ρίγα, μια (επίσης) άσπρη ζώνη φαρδιά με αλυσίδες, 9 σκουλαρίκια στα αφτιά (5 από το ένα 3 από το άλλο αφτί) και κατάξανθο (τότε) μακρύ μαλλί...αααα και ένα κόκκινο αθλητικό μπουφάν με κουκούλα...Όπως καταλαβαίνεις είχα μια εμφάνιση δική μου εντελώς και πραγματική αλλά είχα και τις αμφιβολίες μου για το αν θα το έβλεπαν όπως κι εγώ!!! Αφού πέρασα μια συνέντευξη 2 ωρών και απάντησα αληθινά σε όλες τους τις ερωτήσεις, χαιρέτησα και έφυγα...ξέχασα να πω ότι παρ όλες τις αμφιβολίες για την εμφάνιση είχα εμπιστοσύνη στις δυνατότητες μου και γενικότερα στον εαυτό μου...ήταν κι εκείνοι πολύ καλοί και...με βοήθησαν με τον τρόπο τους για την καλύτερη έκβαση επί του θέματος. Μετά από μια εβδομάδα...με κάλεσαν για να μου πουν ότι θέλουν να με προσλάβουν!!! Φοβερό...σταμάτησα την δουλειά που έκανα μέχρι εκείνη τη στιγμή (σ ένα βιβλιοπωλείο) και σε 15 ημέρες είχα έρθει στο γραφείο που είμαι μέχρι τώρα...Ένας, λοιπόν, από τα αφεντικά μου ο οποίος είναι και πολύ πλακατζής και πολύ παρατηρητικός μερικές φορές με πειράζει λέγοντάς μου πως έχω κάνει τα αφτιά μου σουρωτήρι, ή τι ζώνη είναι αυτή (?) και διάφορα τέτοια ΠΑΝΤΑ όμως καλοπροαίρετα και ΠΟΤΕ εκ του πονηρού...η απάντησή μου κάποια στιγμή ήταν: Αφού με δεχτήκατε τότε...στη συνέντευξη με εκείνη την εμφάνιση Δ Ε Ν μπορείτε να μου πείτε τίποτα τώρα!!! Μετά την απομάκρυνση του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!!! Πολύ απλό!!! Φυσικά δεν έρχομαι και όπως τότε στο γραφείο διότι είναι η φύση της δουλειάς τέτοια που έχει να κάνει με κόσμο καθημερινά όμως διατηρώ το προσωπικό μου στιλ λίγο πιο «κόσμια»...Δ Ε Ν έχω αλλάξει κάτι και έπ ουδενί ΔΕΝ έχω βγάλει κανένα σκουλαρίκι...Έτσι με δέχτηκαν και να σου πω και την αλήθεια ποτέ δεν μου έχουν κάνει παρατήρηση για κάτι επάνω μου...ποτέ...βέβαια είναι και πολύ καλοί από μόνοι τους, είναι και ευχαριστημένοι από τη δουλειά μου και όλα είναι ΟΚ...και για μένα και γι αυτούς....Λέγοντας αυτό θέλω να καταλήξω ότι δεν προσπάθησα και ιδιαίτερα για να αλλάξω κάτι και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκε...γιατί απλά...είμαι αυτή που είμαι...και έπιασε...και γενικά το ίδιο έκανα πάντα σε όλες τις δουλειές που έχω εργαστεί κατά καιρούς, απλά λεω το συγκεκριμένο συμβάν γιατί είναι πιο πρόσφατο,...όμως πάντα ήμουν αυτή που ήμουν και πάντα έπιανε...Αφού με δέχτηκαν, λοιπόν, τα «αφεντικά» όπως είμαι, οι οποίοι υποτίθεται πως είναι από τους ποιο αυστηρούς κριτικούς...ε........τότε δεν έχω να «φοβηθώ» κανέναν...οπότε γιατί να «κρυβόμαστε» από τον ίδιο μας τον εαυτό??? Δεν το καταλαβαίνω? Δεν υπάρχει και λόγος να είμαστε κάτι άλλο...και αν κάποια στιγμή το κάνουμε θα γυρίσει το μυαλό μας αργά ή γρήγορα και θα γίνει κάποιο...μπάμ...οπότε γιατί να μη το προλάβουμε ??? Υπάρχουν τόσα άλλα...μπάμ που γίνονται στη ζωή μας...γιατί να μη κρατάμε τις δυνάμεις μας για εκείνα???...Αυτά τα ολίγα...(ουφ ίδρωσα...χι)....Όσο για το ότι «χάνεσαι»...όπως δείχνει και η εικόνα που τώρα έχεις μπροστά σου...νομίζω ότι απαντάει από μόνη της όσον αφορά εμένα...άρα κατά συνέπεια «το φευγιό»...μας ακολουθεί παντού (και είναι και αυτό χωρίς πυξίδα!!!)....; )Φιλάκια...Millie | | Ανώνυμο σχόλιο
<5/1/2005 | Υ.Γ....διορθώνω στα σκουλαρίκια...6 απο το ένα 3 απο το άλλο...όχι τίποτε άλλο αλλά να προλάβω κάποιον που θα ΄πεί οτι δεν ξέρω και αριθμητική!!! Υπάρχει και η κεκτημένη ταχύτης παιδιά...τι να κάνουμε ένα μυαλό το έχουμε?...Φιλιά....Millie | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
