Ο Ερμής είναι ανάδρομος απόψε
ή εγώ πολύ πεζή που ψάχνω
γιατρειά μέσα στις σκέψεις να βρω.
Αστέρι έπεσε ένα βράδυ,
μικρό και ταπεινό
μα χάθηκε το φως απ'τον έναστρο ουρανό.
Κι έγινε ο πόνος,
χρόνος
κι ο χρόνος,πόνος
χωρίς τη σκιά σου
στον τοίχο απάνω.
Κι έγινε η ζωή,
πληγή
κι η πληγή,
ζωή.
Και λες μετά από όλα αυτά
εγώ θα ζω καλά.
Καλά κι ευτυχισμένα...
Που λες,εγώ δεν είμαι εκεί
που βρίσκεται η χαρά.
Εγώ είμαι στα μαύρα πελάγη της λύπης
και ψάχνω τη λίμνη της Λήθης.
Κι έγινε ο πόνος μεγάλη συνήθεια.
Και αντέχω εγώ,
αντέχει αυτή
που όλοι λένε πως τα πάντα μπορεί.
Έφερα πάλι στην αγκαλιά μου τα αστέρια
και το δικό σου να βρω
μα δεν μπορώ...
Και να τι δεν μπορώ.
Και λες μετά από όλα αυτά
εγώ θα ζω καλά.
Καλά κι ευτυχισμένα...
Που λες,εγώ δεν είμαι εκεί
που βρίσκεται η χαρά.
Εγώ είμαι στα μαύρα πελάγη της λύπης
και ψάχνω τη λίμνη της Λήθης.
