silmariel
14-10-2007 @ 17:50 | Τρύπες-Αμνησία
Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω,
δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
κι όλα αυτά που θέλω ν'αγαπάω
δε μ'ανατριχιάζουν πια.
Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει
θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...
Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.
Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ'όλα αυτά
θέλω να βγω από'δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.
Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει
θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω... | |
iptamenos_gatos
14-10-2007 @ 17:56 | σβησμένο αποτσίγαρο οι μνήμες ::up.:: | |
vas
14-10-2007 @ 18:10 | όπως έλεγε και το στιχάκι του Λάο Τσέ:
φτου γαμώτο τώρα βρήκα να μη το θυμάμαι...
α ότι η ωφέλεια προκύπτει απ' το τίποτα...
κάπως έτσι ήταν το νόημα... | |
iptamenos_gatos
14-10-2007 @ 18:13 | το ζεν ειναι για το ζεν
ζενιστικο τσιτατο βας | |
Α.Ε. ΕΠΕ
14-10-2007 @ 23:07 | Επιλεκτική μνήμη, άμυνα της ανάγκης. ::love.:: | |
TAS
15-10-2007 @ 01:20 | η ομορφιά είναι απόσταγμα του τίποτα..
| |
Σελίνα
15-10-2007 @ 01:30 | μα δε θυμάμαι τον προορισμό
ίσως και να μη φτάσαμε ποτέ
ίσως και να'μαι εδώ αλλά μόνη
αλήθεια
εσύ που χάθηκες;
γλυκιά μου ... ::love.:: | |
Αστεροτρόπιο (Jeny)
15-10-2007 @ 04:30 | πάλι σε σκέψεις ανατρεπτικές με βάζεις ::sneak.:: | |
ΝΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
15-10-2007 @ 04:44 | Οσα ειχαμε την τυχη να περασουν απο την καρδια και την ζωη μας, για μενα δεν ειναι τιποτα...Ειναι τα παντα, και αν εφυγαν η τα εδιωξα ηταν για ενα λογο...Οσο μεγαλωνω και φτανω στο τελος της διαδρομης η καρδια μου εχει αναγκη τις πληγες για τροφη, καθε αναμνηση θα εχει παντα κατι να μου ψιθυρισει, μια αγκαλια για να χορτασω την πεινα της αγαπη και ενα φιλι για να ξεδιψασω απο την καψα του καημου...!!!!!!! | |
Tαπεινό χαμομηλάκι
15-10-2007 @ 13:16 | Όμορφο το αποτσίγαρό σου, έστω και αν έχει σβήσει... | |
justawoman
15-10-2007 @ 14:48 | όταν το είχα γράψει το είχα αφιερώσει στη Fractals και τη Nocturna... τα πρώτα άτομα που γνώρισα απ' αυτό το σάιτ
σήμερα νοιώθω την ανάγκη να το χαρίσω και σε σένα
σου πάει νομίζω
Κλαις, γελάς κι ανασαίνεις
σε περιθώρια μνήμης
με ήχους συνάξεων συγγενικούς
σε πυρετώδη ανίχνευση.
Χαράζεις τα μικρά νοήματα
κι οι λέξεις απείθαρχες τα κυριεύουν.
Σεκάνς απανωτές στα προσεχώς,
που μόλις γίνονται παρόν
εξαφανίζονται.
Χείμαρροι καθημερινότητας
φλέγονται να σε σύρουν,
να σε ξεβράσουν στο χάος με ορμή
Μα εσύ αγκιστρώνεσαι,
κρατιέσαι απ’ την ψυχή σου,
να μη σε πάρει εκεί
στον όρμο της απάθειας.
Δε συγγενέψανε οι έγνοιες μας τυχαία
Δε θα χαθώ ξανά
θα κοινωνώ απ’ τη βροχή σου,
που στάζει μέσα μου επιείκεια.
Κάποιοι, θεριά καραδοκούν
προτάσσουν ατσαλένιες βεβαιότητες
κι εντέλλονται σωτήρες
της άγονης αναγκαιότητας.
Καλότυχη θα ήσουν,
μα γνώριζες να φτιάχνεις άνεμο
ασυγχώρητο προτέρημα
για τούτη την ανούσια εποχή.
Βαραίνει επίσης ότι, ξέρεις
να διαβάζεις ανάστροφα
γι’ αυτό αισθάνεσαι πρώιμα
το διαπεραστικό πόνο
της άγριας ύπαρξης
Έτσι μόνο η ελευθερία
αντικρίζει την αγάπη
άσαρκη κι ανώφελη
Μήπως και τι απ’ όσα ποθήσαμε
να θρέψουν τις πληγές μας
είχε κανένα όφελος;
::love.:: | |
Ηλιαχτίδα
16-10-2007 @ 13:48 | πω πω χαμός στα σχόλια!! Καλησπέρα γλυκιά Μαριάνα | |
ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ
13-09-2009 @ 04:04 | τι να σου πω κοπελα μου, εισαι μοναδικη.....σε διαβαζω.. δεν ξερω τι να πρωτοσχολιασω
| |
 |
