| |
| | Είναι ήσυχα πια |  | | | καλημερα | | |
Κρεμιέμαι στο τίποτα, χτυπιέμαι στους ίσκιους,
ίσκιος κι εγώ, θρασύδειλος θάνατος,
ξεφτιλίζω το τέλος, δεν θα με πάρει απόψε,
αύριο ίσως, μεθαύριο ίσως, άκουσέ με απόψε.
Είναι κάτι φορές που αγγίζω το σκότος…
Σαν γεννήθηκα πόνεσα στου ανέμου το άγγιγμα,
μα κρατούσα δυνάμεις για να βγει το ξημέρωμα,
όλοι οι άνθρωποι λένε πως η αυγή είναι σωτήρας.
Και περνούσαν οι νύχτες, σιωπηλά δαγκωνόμουν,
διπλωμένο το έγκλημα στο κουβάρι το σώμα μου,
παγωμένο το βλέμμα μου, θα σωθώ, δεν μπορεί.
Και αχόρταγα έπινα των λυγμών μου το αίμα,
και αλόγιστα τάιζα τα ανθρωποφάγα μου άλογα,
μα δυνάμωσε αχάριστα της αλήθειας το τέρας...
Σαν μεγάλωσα απέρριψα των θεών την απάτη,
μα με πρόλαβε ο θάνατος στης ασχήμιας την κόλαση,
όλοι οι άνθρωποι ζούνε, για να τρέμουν τους δαίμονες.
Και κρατούσα τις στάχτες, από αγάπη στη μνήμη,
σκορπισμένο το είδωλο στην αντάρα του κόσμου,
μανιασμένος ο άνεμος, δεν έμεινε τίποτα.
Και να ζήσω κατάφερα με του κλέφτη το τρέμουλο,
από ώρα σε ώρα στο κελί θα με χτίσουν,
μα μετάλαβα ο άθλιος, την κατάρα και ξέφυγα.
Ξεχνιέμαι στα λόγια σου, φοβάμαι το λάθος,
ένα λάθος κι εγώ που η πόλη μου μ’ έδιωξε,
με τα αισθήματα εξόριστα ταξιδεύω στην έρημο,
ίσως όλα τελείωσαν, ίσως δεν επιστρέψω.
Είναι κάτι φορές που ο νους μου σαλεύει…
Σαν τυφλώθηκα πάλεψα με τα γύρω μου όρνεα,
μα τα άγρια κρωξίματα πονηρά συγκρατούσαν,
κι όλοι οι άνθρωποι είπαν: «ο τρελλός τυραννιέται».
Και παράδερνα άσκοπα με τα χέρια απλωμένα,
με τα νύχια αγγίζοντας τις μορφές της αγάπης,
μα όταν ήθελα έλεος, ήταν πάντα αργά.
Και σερνόμουν στα χώματα για να βρω απαντήσεις,
να κερδίσω το έρεβος ή να πάρω το φως μου,
το σπίτι μου έφτιαξα κάτω από τη γη...
Σαν τελείωσα φόρεσα τα σκισμένα μου ρούχα,
τώρα πια δεν με τρόμαζε της ερήμου το κρύο,
δεν σερνόμουν να ζήσω και τα όρνεα σώπασαν.
Και σηκώθηκα βλέποντας κατακάθαρα τώρα,
τα σκοτάδια που πάλεψα, τους ανήμπορους ίσκιους,
την αντάρα που κόπασε παίρνοντας τους ανέμους.
Και περπάτησα ήσυχα στη γη μου επάνω,
όσα θαύμασα είδα μα και όσα με πόνεσαν,
χαμογέλασα μόνο, είναι όλα μάταια, μα είναι ήσυχα πια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
foteinos
15-10-2007 @ 00:09 | ...η απόγνωση, ήταν ο Θεός μου
κυλίστηκα στη λάσπη, στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος, ξεγέλασα την τρέλα
κι η άνοιξη μου πρόσφερε
το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου ( μια εποχή στην κόλαση)... εξαιρετικός λόγος..μπράβο | | TAS
15-10-2007 @ 02:37 | Είναι κάτι φορές που αγγίζω το σκότος..
...είναι όλα μάταια, μα είναι ήσυχα πια
με τα αισθήματα εξόριστα μας ταξίδευσες στην έρημο...
ποταμός συναισθημάτων... | | ΝΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
15-10-2007 @ 04:22 | Θελω να μου πεις και εμενα τον τροπο...Πως καταφερες να αφησεις την ψυχη σου εξω απο το σωμα σου, και ελευθερη μετα να γυρισει και να σου πει, ολα οσα ειδε ολα οσα ενιωσε, του φοβους τα μη και τα πρεπει...Υπεροχο !!!! Τα σεβη μου !!!!!!!! | | Helene52
15-10-2007 @ 06:02 | Πολύ όμορφο ::yes.:: | | iptamenos_gatos
15-10-2007 @ 06:12 | Κρεμιέμαι στο τίποτα, χτυπιέμαι στους ίσκιους,
ίσκιος κι εγώ, θρασύδειλος θάνατος,
ξεφτιλίζω το τέλος, δεν θα με πάρει απόψε,
αύριο ίσως, μεθαύριο ίσως, άκουσέ με απόψε.
Είναι κάτι φορές που αγγίζω το σκότος…
καλημερα ομορφη η σκεψη σου αλλα πρεπει να φυγεις καποια στιγμη απο το αγχος της στιγμης και να αττενισεις λιγο παραπερα....
ο στιχος που αντεγραψα εχει φοβερη δομη | | Αστεροτρόπιο (Jeny)
15-10-2007 @ 06:16 | Το σε ένιωσα είναι λίγο και δεν λέει τίποτα.
Απολαμβάνω να χάνομαι στη γραφή σου κάθε φορά.
Φιλιά | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
