| |
Μπαλάντα για το περιθώριο
Ο ίδιος πανικός όλες σου τις φωνές να πνίγει
Μ’ αυτή τη ψύχρα
Ξοπίσω σου να ορμάει
Το νέο πρωινό, πάνω σου κι άλλο ρήγμα ανοίγει
Θα σ’ ενθρονίσουν λεβέντη βασιλιά
Ενός καρναβαλιού στημένου
Οι φωταψίες πάνω σου θα σκιρτούν
Θα ‘ χουνε γεύση απωθημένου
Της Αριάδνης ο μίτος σ’ οδηγά
Μέσα στου ταύρου το στομάχι
Σε λαβυρίνθους, στην μαύρη σκοτεινιά
Πάνω σου ο φόβος θα σκοντάφτει
Στη λάσπη μέσα, η αλήθεια ξημερώνει,
Θα έχεις μάτια που θ’ αστράφτουν
Κι οι μελωδίες όλων ουρανών
Κάτω απ’ τα πόδια σου θα ουρλιάζουν
Θα ‘ναι δικιές σου, του χρόνου οι πληγές
Που ανοιχτές πάντα θα μένουν
Θα ξεχαστείς με του πόνου τις κραυγές
Που άναρθρες θα σε υπομένουν
Πέρα απ’ τη θλίψη ενός σακάτη κόσμου
Θα ψάχνεις μια αγκαλιά ν’ αρπάξεις
Όλες σου οι αγάπες θα σ’ έχουνε ξεχάσει
“Νικήθηκα” θα τους φωνάξεις
Σε κάποια γειτονιά, όλη σου την ψυχή θ’ αδειάσεις
Δίχως πατρίδα
Το εγκώμιο σου να πλέκει
Στο λιόγερμα που φθίνει, περήφανος θα τους γελάσεις
Σκάρτος χειμώνας σ’ απόμερη γωνιά
Θα σε κουφάρι που σαπίζει
Λυγμός, κατάρα, στεφάνι ακάνθινο
Μες τη σκιά σου θα γυαλίζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
