| |
Η πανσέληνος ψηλά, και εγώ χαμένος μέσα στο δάσος. Την εικόνα σου προσκυνώ, μια ματωμένη εικόνα. Και εγώ αιμόφυρτος να σπαράζω στο χώμα, αφροί από το στόμα και κάτι λέξεις άγνωστες, από μια γλώσσα ουράνια να προσπαθώ να σου φωνάξω
Στα μαλλιά σου κρέμονται λυγμοί, μαχαίρια και ελπίδες, και αντίδοτα φιδίσια που γίνονται αόρατα στο φως του φεγγαριού
Είμαι καταραμένος απ' την σελήνη σου, είμαι ένας λύκος που ουρλιάζει, κάποιοι στο δρόμο με βλέπουν και γελούν
«Να
Ο Σεληνιασμένος
» ακούω από μακριά τους ψίθυρους του φόβου τους μα εγώ αδιαφορώ
Χάνομαι ξανά στο δάσος για να ουρλιάξω, καταραμένη η στιγμή που σε αγάπησα
Καταραμένος και εγώ, στον κόσμο τον δικό μου που χάνεται καθώς χαράζει η νέα μέρα
Η πρώτη αχτίδα της μέρας καίει το σώμα μου, πέφτω νεκρός καθώς αίμα κυλά απ' το στόμα
Και όταν με βρήκαν στην άκρη του δάσους είπαν
«να! Ο Σεληνιασμένος λυτρώθηκε
»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
