| |
Ο Αλντεμπαραν κρυμμένος κάπου νότια
Υπέρλαμπρος φωτίζει κάποιους άλλους
Δίχως φεγγάρι η βραδιά κι εγώ μονάχος
Να περιμένω, τυφλός, κουτσός, σε μια γωνιά
Και η φωνή να μην ακούγεται, η δικιά σου
Όσο κι αν θέλω, και περιμένω, να ακούσω
Και τρυπημένη, από ξίφος, η καρδιά μου
Και ο πέλεκυς, λαιμό, να κόψει, προσπαθεί
Του Σαυλοκ εγγόνι απέναντί μου
Ζητά δυο λίμπρες αίμα να του δώσω
Το χρέος μου να ξεπληρώσω
Για μια ευχή που αγόρασα ένα βράδυ
Για ένα όνειρο, πουλώντας την ψυχή μου
Όνειρο που άξιζε και το αιώνιο σκοτάδι
Το βλοσυρό το βλέμμα ενός Μπετόβεν
σε ένα τοίχο να κοιτάζει προς το μέρος μου
και το τρελό το γέλιο κάποιου Μότσαρτ
σ’ ένα σοκκάκι αντηχεί
Μα εγώ το γέλιο σου ν’ ακούσω περιμένω
Και μ’ ένα βλέμμα όλο πόθο να με δεις
Μαύρες σκιές από γκαργκοϊλ με φοβίζουν
Κίονες γκρίζοι γύρω
Κάπου στο βάθος του ρολοϊού ο ήχος αντηχεί
Όμορφη πόλη κι όμως μεσαίωνας
Μαύρος και ζοφερός μες στην καρδιά μου
Κι ο Γκόλεμ σε μια γωνιά να με κοιτά
Κι από μακριά μου ψιθυρίζει
Για έναν έρωτα πως πόνεσε
Και πεθαμένο τον ανάγκασε να ζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
