| |
Δελφίνι που στα κύματα
χορεύεις λέφτερα και με μανία
τη θάλασσα δεν χόρτασες ποτέ
στεριά για ν' αγαπήσεις
Διαμάντια στο βυθό βρήκες πολλά
δεν μάζεψες κανένα
δεν ζήλεψες τα πλούτη της ζωής
την μοναξιά αγάπησες
Μα κάπου,
μια 'κρογιαλιά,
προσμένει για να βγείς να ξαποστάσεις
με άμμο κάτασπρη, αγνή, αμόλυντη, παρθένα
εκει στην αγγαλιά της περιμένει να φανείς
Μα εσύ,
το απέραντο του πέλαγου ζητάς,
το κύμα να μετράς σ' ένα φτερό,
γαλάζιο το νερό,
ή πράσσινο στο χρώμα των ματιών σου.
Γκρίζο πουλί της μοναξιάς
στα σύννεφα κουρνιάζεις
εκεί ψηλά για να πετάς
τον άνεμο ζητάς μαζί του να πλαγιάζεις.
Κι από ψηλά,
Χωριά και άνθρωποι,
μικροί σου φαίνονται
κι ασήμαντοι κοντά να πλησιάσεις
Μα κάπου εκεί,
χρυσό κλουβί σε περιμένει να ζυγώσεις
στην λεφτεριά σου αντάλαγμα
η σιγουριά της φυλακής
το πέταγμα ν' αφήσεις
για λίγους σπόρους ξεγνοιασιάς,
λιγο νερό, τα ουράνια να προδώσεις.
Μα εσύ,
τ' απέραντο του ουρανού ζητάς,
τον άνεμο μετράς σ' ενα φτερό,
γαλάζιος ουρανός και καμποι που αγναντεύεις
πράσσινοι στο χρώμα των ματιών σου.
Κι εγώ εδώ,
ζηλεύω θαλασσα, ουρανό
στο κύμα και στον άνεμο θυμώνω
που σε κρατάνε μακριά,
κι όμως κι εγώ,
θαλασσα κι ουρανός ειν' η ψυχή μου,
κύμα η αγάπη μου, κι ο έρωτας σαν άνεμος
φυσά μεσ' στην καρδιά μου και προσμένω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
