| |
Ο αχός της βροχής με κρατούσε ξύπνιο άλλο ένα βράδυ.
Μία μία οι στάλες της κάθονται στην μαγουλοκοιλάδα του πόνου μου.
Ένα πυκνό στρώμα ομίχλης με έχει κυκλώσει.
Το πρόσωπό μου υγρό και οι αναμνήσεις νωπές ζωγραφίζουν την θλίψη.
Ζοφερές λιθοβολούν κάθε μου σκέψη.
Μια πύρινη λάβα που με κατασπαράσσει συθέμελα.
Κάποιος είπε πως οι αναμνήσεις είναι η μόνη μας τιμωρία.
Εγώ το ένιωσα, εγώ το νιώθω.
Κάθε φεγγάρι ολόγιομο, εμένα μου φαίνεται άδειο.
Και αυτά τα αστέρια,
λες και τα φύτεψαν εκεί να μου θυμίζουν κάθε μου ψεγάδι.
Ο ουρανός γραμμόφωνο παλιό, μοιρολόι μεσολογγίτικο
να ψέλνει με αλαλαγμούς τις μνήμες που δε μπόρεσα να διώξω.
Σε ένα τραγούδι δίχως τέλος.
Μόνο διακόπτεται, γνωρίζω όμως τον βραδινό ερχομό του.
Φαύλος κύκλος.
Στης λυκαυγής την πιο κόκκινη, τη φονική σου ανάσα αγγίζω το μέτωπο σου.
Γυμνός μες στην αισχύνη και τα μάτια στοιβαγμένα από πόνο.
Και εκεί ούτε το αίμα σου, ούτε το υγρό μες στην ομίχλη τοπίο,
μπορεί να ξεπλύνει τις πληγές μου.
Άσβηστες μνήμες, χειροπιασμένες, ξυπόλητες χορεύουν στην φωτιά.
Το παρελθόν κατρακύλησε στο μέλλον και έγινε αιωνιότητα.
Το ξέρω πως ποτέ δεν θα δύσεις.
Σταυρό πάνω στους ώμους μου σε κουβαλάω.
Και ας όλο προσποιούμαι πως περιμένω κάποια ανατολή να με πάρει.
Η μεγαλύτερη τιμωρία μας είναι οι αναμνήσεις...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
