| |
Τώρα οι στιγμές που το απαλό δάχτυλο
χάραξε στα τζάμια του κόκκινου καταφυγίου
θα χουν σβηστεί από τη μανία της ανοιξιάτικης καταιγίδας.
Τα τζάμια ξεθόλωσαν!
Ο ασημένιος σου σταυρός θα χει μαυρίσει χωρίς την ανάσα μου
η αλυσίδα του έσπαζε στο πέτρινο χώμα.
Και τα μελανά γαρύφαλλα
απ' τα διψασμένα χείλη στο γυμνό στέρνο
ο χρόνος τα χει σβήσει
Ο χρόνος όλα τα σβήνει
τα δόντια τα λευκά
τη λάμψη της μαύρης κόρης
Μόνο οι αναμνήσεις αντιστέκονται
και σα σφήνες κρατούν επίμονα
τη μαρμάρινη του παρελθόντος μου
την πόρτα ανοιχτή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
