| |
[I]Φυσάει Βοριάς...
κι ο ζητιάνος της σοφίας περιφέρεται...[/I]
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
[I]Σ’ ανέμου άστοργη αγκαλιά πανί ανασαίνει
σ’ όρμο αραξοβόλησα να μη με δέρνει.
Στης μνήμης τριανταφυλλιές πέταλα μάζευα
μες τη στιγμή τα άπλωνα και την ξανάφερνα.[/I]
[B]Μ[/B]ετρώ της άμμου τα λεπτά μες τα ξενύχτια
δυο ψαράδες, δυο θεοί, ρίχνουνε δίχτυα.
Τροφή ζητούσα και ψωμί μα δε μου δίνανε.
Με τις ευχές δεν ξόφλαγα και δε με ντύνανε.
Του ύπνου στοργική αγκαλιά μέσα της μπαίνω
σ’ άγνωστους τόπους νηστικός για να διαβαίνω.
Σε σκαλοπάτι στεναγμούς και πίκρες έπνιξα
μες τα σκοτάδια της ψυχής το φως ανέδειξα.
Μες τους ακάλεστους κι εγώ κρυφά αγναντεύω
γεράκος άσημος ψωμί να ζητιανεύω.
Στο φως όλα απλήρωτα και με μαρτύρησαν
συμβολικός μεσαίωνας κι οι μνήμες γύρισαν.
Μες τα κουρέλια μου γυμνός τη μπόρα έδιωχνα
οι ώρες με βασάνιζαν στο χρόνο ανύποπτα.
Το ρούχο μου το έσκισες και δεν μ’ αρέσει.
Γύρνα Βοριά στην αρχική την πρώτη θέση.
Δως μου ένα δειλινό μέσα να ζήσω.
Με διώχνουν οι χλωμές σκιές μα θα τις σβήσω.
Όλα τα πήρε η νυχτιά η προδομένη
πίσω γυρεύω μια ψυχή κατατρεγμένη.
[I]Κοιτάς αστέρια αλαργινά του παρελθόντος
του οδοιπόρου η σιωπή, φωνή βοώντος.[/I]
٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
