| |
Ηταν αλήθεια τελικά ή απλά ένα όνειρο
Που ίσως κάποιος θα το ήθελε να ζήσει
Πως μπόρεσε ακόμα απορώ
σε δυό λεπτά μια τέτοια αγάπη, να ραγίσει
Ότι είμαι κι οτι εχω ειν' δικό σου
Την ψυχή μου κι ότι νόμιζα αγαπάς
Και μην μου λές πως είναι λίγα γιατί τότε
λίγος θα ‘μαι κι εγώ, λίγα κι αυτά
που πίστεψα κι αγάπησα σε σένα
Ακόμα, τα όσα είπαμε, δεν ζήσαμε
Ως και τους στίχους που χες τάξει περιμένω
Μονάχος στο σκοτάδι μετρώ κύματα
χαρτί μα και μελανι τελειωμένο
Σχεδός τρελός, γελώ κι όμως τρομάζω
Η απουσία σου σπαράζει τα σωθικά μου
Πώς να σ’ αγγίξω; σου φωνάζω, μα σιωπή
Πως να με νιώσεις; Μονο το κύμα μου απανταει
Τους στίχους που 'χες τάξει μου τους έδωσες
με τρόπο που ματώνει και πονάει
τους γράφω αυτό το βράδυ στο σκοτάδι
μόνη κι εσύ να υποφέρεις μακριά
Ένα τραγούδι ευτυχίας ξεκινήσαμε
προσμένει ακόμη να προσθέσεις ένα στίχο
Θα βρω το θάρρος, να μου πείς θα σου ζητήσω
Το τι θα πεις μετα θα γράψω ισως με αίμα
Το «Σ’ αγαπώ» ηταν η φράση που περίμενα
Το «Σ’ αγαπώ» είναι που νιώθω, καλυνύχτα
«Μην κλαίς», ηταν το μόνο που απάντησες
«Μην κλαίς», σιωπή μετά, αντίο ζωή μου
Μισό τραγούδι γράψαμε, κακόηχο
Της μοναξιάς τον βρυχηθμό μόνο θυμίζει
Στα αυτιά μου ηχούν αντί βιολί και φλάουτο
Καμπάνες πένθιμές για κάθε ένα θάνατο
Κάθε λεπτό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
