| |
| | Ελευθερία |  | | |
Και πάλι έγινε το μυαλό μου εκείνο το μικρό πάρκο που συνήθιζες να κάνεις τη βόλτα σου...
Κι εσύ πιο όμορφη από ποτέ μες στη μελαγχολία σου...
Δεν τόλμησα να σε ερωτευτώ ξανά.
Απλά να ξαποστάσω θέλησα, να γείρω το κεφάλι μου στο στήθος σου και να σταματήσω να αναπνέω.
Μα εσύ άρχισες να τρέχεις...
Δεν κατάλαβα γιατί. Έψαχνες να με βρεις ή μήπως έψαχνες τον πιο μακρυνό δρόμο ν’ ακολουθήσεις;
Άρχισες να τρέχεις...
Και τα πέπλα σου ανασηκώθηκαν, μερικά ελευθερώθηκαν
και χόρεψαν τον χορό της πτώσης τους αργά, μελωδικά, ήρεμα,
σαν φτερά αγγέλου που παρασύρθηκαν από έναν τρεμάμενο άνεμο...
Ξεμάκρυνες πολύ
και η ανάσα σου, βαριά, ψέλλισε λέξεις μυστικές,
όμως τις ήξερα καλά πριν καν τις δω να τρέχουν...
Μα έτσι όπως ξεμάκραινες και λίγο πριν χαθείς
κατάφερα και σε είδα για μια φορά γυμνή.
Και άγγιξα τη σάρκα σου,
μια σάρκα απαλότερη ακόμα κι απ’ τα γένια του ίδιου του Θεού.
Και κάηκε ολόκληρος ο κόσμος μου
από ένα άγγιγμα απλό.
Και ύστερα πια χάθηκες...
Τα πέπλα τα πεσμένα γύρεψα μες στο πάρκο μου.
Τα σήκωσα, τα ένιωσα, τα μύρισα...
Και τότε σ’αναγνώρισα να τρέχεις πάλι μπρος μου...
Σαν ένα περαστικό χαμόγελο πάνω από τα χείλη μου...
Σαν σκέψη που φωνάζει ματώνοντας τις λέξεις με έρωτα...
Σαν ανάσα καυτή που λιώνει το σκοτάδι χωρίς καν να το κάψει...
Σαν τον ίδιο τον Θάνατο που ήρθε ν’αναστήσει χαμένα δάκρυα ευχών...
Σαν την Ελευθερία που δεσμεύει το μυαλό, τη καρδιά και τη ψυχή με δεσμά κόκκινα...
Πιο κόκκινα απ’ τα πέπλα σου...
Και τότε πια ξαπόστασα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Η Ειλικρίνεια Είναι Η Μοναδική Μου Δικαιολογία... | | | |
|
Αστρογιογγι
31-10-2007 @ 18:10 | Σαν σκέψη που φωνάζει ματώνοντας τις λέξεις με έρωτα...
Και τότε σ’αναγνώρισα να τρέχεις πάλι μπρος μου...
Υπεροχο φιλε! | | Tαπεινό χαμομηλάκι
31-10-2007 @ 18:36 | ::yes.:: | | Α.Ε. ΕΠΕ
01-11-2007 @ 00:27 | Μοιάζει μ' εφιάλτη που μ' ένα τρόπο, αφήνει μια γλυκιά γεύση ικανοποίησης. Υπέροχο! | | Nocturna_
01-11-2007 @ 03:02 | Eίχα καιρό να σε δω τόσο όμορφο..! | | TAS
01-11-2007 @ 05:56 | Άρχισες να τρέχεις...
Και τα πέπλα σου ανασηκώθηκαν, μερικά ελευθερώθηκαν
και χόρεψαν τον χορό της πτώσης τους αργά, μελωδικά, ήρεμα,
σαν φτερά αγγέλου που παρασύρθηκαν από έναν τρεμάμενο άνεμο...
μαύρη καλλονή..
| | Γιώργος_Ευθυμίου
01-11-2007 @ 07:57 | Σπαραχτικό το πεζο σου!
Υπέροχο... ::wink.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
