| |
| | Τα πεθαμένα σ' αγαπώ |  | | |
Έχει πέσει η αυλαία,
Ειναι τα φώτα πλέον χαμηλά.
Ορμητικά κλειστή η πόρτα,
Πίσω από χαμόγελα αδιανά.
Μες του τέλους την αμφιβολία,
Και στις πληγές μιας αγάπης φυλακής,
Στα δάκρια που πάγωσαν στο βλέμμα
Και στα χείλη που πεθαίνουν την βραδιά.
Στην καρδιά που ματώνει στο σκοτάδι,
Και στα χέρια που ζητάνε λυτρωμό,
Τα λόγια πεθαίνουνε στο στόμα,
Και τα σ' αγαπω σκορπάνε στο μυαλό.
Έτσι γυρίζει αυτός ο κόσμος
¨Ετσι πεθαίνω καθε βράδυ κι εγώ,
Με σπαθιά ,ασπίδες, πανοπλίες,
Μάχομαι με πεθαμένα σ' αγαπώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
annaΤi
01-12-2004 | Μου άρεσε, πολύ!! ...δύναμη κι οργή... | | Ανώνυμο σχόλιο
01-12-2004 | MaLvl μέσα από το πόνο πάντα βγαίνουμε πιο δυνατοί. Χαίρομαι που δεν παύεις να μάχεσαι!!! (Όλα όσα αγαπήσαμε, όλα όσα ζήσαμε, όλα όσα νομίζαμε δικά μας θα επαναλαμβάνονται και στην "απουσία" μας με άλλους να τα αγαπούν, άλλους να τα ζουν, άλλους να τα λένε δικά τους... "Στιγμές" ενός "φίλου"). Ζούμε την κάθε στιγμή ότι γεύση και αν έχει αυτή. Ότι προλάβουμε... <<Θάνος>> | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
